Θέατρο & Κινηματογράφος
Έχει η αγάπη στερεότυπα; Μια διαφορετική “τηλεοπτική” οικογένεια
Γράφει η Μένη Πουρνή
Το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC με μεγάλη παράδοση στις οικογενειακές σειρές το 2013 τόλμησε λανσάροντας μία πρωτοποριακή σειρά τόσο για τα ήθη της αμερικανικής κοινωνίας όσο και αρκετών ευρωπαϊκών χωρών. Η υπόθεση της σειράς The fosters αφορά την ασυνήθιστη οικογένεια ενός ζευγαριού ομοφυλόφιλων γυναικών με τα πέντε παιδιά τους. Η Στεφ και η Λίνα, δύο δυναμικές και μορφωμένες γυναίκες, αστυνομικός και εκπαιδευτικός αντίστοιχα, ζουν ανοιχτά την ζωή τους ως ομοφυλόφιλο ζευγάρι στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια. Η Στεφ για να ικανοποιήσει τον συντηρητικό της πατέρα έκανε έναν αποτυχημένο γάμο με έναν συνάδελφό της από όπου απέκτησε έναν γιο. Η Λίνα είναι παιδί ενός μικτού γάμου και αντιμετωπίζει την ψυχρή στάση της μητέρας της γιατί θεωρεί πως είναι πιο ευνοημένη από εκείνη που είναι μαύρη και την εχθρότητα του ετεροθαλούς αδελφού της. Τα παιδιά είναι ο Μπράντον, γιος της Στεφ από τον πρώτο της γάμο, τα δίδυμα μεξικανικής καταγωγής Χεσούς και Μαριάνα, η Κάλι και ο Τζουντ.
Η καθημερινότητά τους μοιάζει πολύ με την καθημερινότητα μιας μέσης αμερικανικής οικογένειας με το επιπρόσθετο στοιχείο ότι έχουν να αντιμετωπίσουν την ομοφοβία κάποιων ανθρώπων, κάποτε και του συστήματος του ίδιου. Τα παιδιά μεγαλώνουν και έχουν τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους. Στις παλιές απειλές και παγίδες της εφηβείας έρχονται να προστεθούν νέα, όπως ο σχολικός εκφοβισμός, ο εκφοβισμός στο διαδίκτυο, η μεγαλύτερη ελευθερία στη διακίνηση ουσιών κτλ. Οι έφηβοι της οικογένειας λίγο πριν το κατώφλι της ενήλικης ζωής δοκιμάζονται στις ανθρώπινες σχέσεις με φίλους και εραστές, την οικογένεια αλλά και το κοινωνικό περιβάλλον που στα μάτια ενός ιδεολόγου έφηβου μοιάζει αδικαιολόγητα αμοραλιστικό.
Οι ομόφυλοι γονείς προσπαθούν με αγάπη, κατανόηση αλλά και συζήτηση να βοηθήσουν τα παιδιά να βρουν το δρόμο τους στο σύγχρονο κοινωνικοοικονομικοπολιτικό περιβάλλουν όπου οι παλινδρομήσεις είναι συνεχείς και συχνά οι προοδευτικές διακηρύξεις, αν και καθίστανται επίσημα κρατικοί νόμοι μένουν νεκρό γράμμα. Ιδιαίτερα στηλιτεύεται το σύστημα πρόνοιας των ΗΠΑ με τον θεσμό της αναδοχής και τα ίδια τα παιδιά που συχνά δεν ερωτώνται καν για πράγματα που αφορούν την ίδια τη ζωή τους. Η κακοποίηση και η εκμετάλλευση των παιδιών από τους ανάδοχους γονείς είναι συχνό φαινόμενο ενώ σπάνια καταδικάζονται για τα εγκλήματα που διαπράττουν εναντίον τους. Η πολυφυλετική σύσταση της οικογένειας αποκαλύπτει, επίσης, πολλές σκοτεινές πτυχές της φημισμένης για την αρμονία της πολυσυλλεκτική αμερικανική κοινωνία και τις κοινωνικές διακρίσεις που υφίστανται οι άνθρωποι ανάλογα με την καταγωγή τους, την οικονομική τους κατάσταση αλλά και το ποινικό τους μητρώο.
Όμως, το σπουδαιότερο όλων είναι πως αποπεριθωριοποιεί την γραφική εικόνα που έχουν οι περισσότεροι για την ομοφυλοφιλική κοινότητα εντάσσοντάς την στην κοινωνική κανονικότητα γιατί η αγάπη δεν έχει στερεότυπα.
