Αργυρώ Μουντάκη

Γειτόνισσες στο νοσοκομείο

By  | 


Γράφει η Αργυρώ Μουντάκη

Πρόσφατα χρειάστηκε να νοσηλευτεί ο μικρός μου γιος στο νοσοκομείο και να χειρουργηθεί. Μπήκαμε το πρωί, μας έδωσαν ένα κρεβάτι σε ένα φωτεινό και χαρούμενο δωμάτιο και τακτοποιηθήκαμε περιμένοντας να έρθει η ώρα του χειρουργείου. Περιμένοντας παρατήρησα ένα παιδάκι δημοτικού, που του έκανε παρέα μια κοπέλα, εμφανώς όχι η μαμά του. Σε λίγο μπήκε μία νοσοκόμα:

– Που είναι η μαμά; ρώτησε. Η κοπέλα απάντησε ότι η μαμά βρισκόταν έξω στο μπαλκόνι. Η νοσοκόμα ζήτησε να την φωνάξουν. Η μαμά ήρθε με τα τσιγάρα στο χέρι.

– Να πάτε γρήγορα να φτιάξετε τα απαραίτητα για την εισαγωγή, της είπε. Η μαμά απάντησε:

– Έρχεται ο πατέρας του. Η νοσοκόμα έφυγε.

– Πάω να κάνω ένα τσιγάρο είπε στην κοπέλα και ξαναβγήκε στο μπαλκόνι. Μετά από λίγο ήρθε πάλι η νοσοκόμα:

– Τα έφτιαξε η μαμά τα χαρτιά; ρώτησε την κοπέλα. Όταν μπήκε ξανά μέσα η μαμά η νοσοκόμα της είπε όσο πιο ευγενικά μπορούσε:

-Ξέρετε, αυτό δεν φεύγει, δείχνοντας το πακέτο τσιγάρων που κρατούσε η μαμά.

-Τώρα, τώρα θα πάω, είπε η μαμά… και ξαναβγήκε στο μπαλκόνι…

Τα χειρουργεία έγιναν, δόξα τω Θεώ όλα τα παιδάκια πήγαν καλά στα χειρουργεία, αλλά θα έπρεπε να μείνουν για να τα παρακολουθήσουν το πρώτο 24ωρο. Οπότε η νύχτα αποδείχτηκε μακρυά και για τις δυο μας. Η μαμά συνέχιζε να βγαίνει έξω να καπνίζει και το παιδάκι που την ζήταγε κάθε τρεις και λίγο έστελνε την κοπέλα έξω να την φωνάζει. Ήδη είχα κάνει πολλές φορές την σκέψη : “Μα τι κάνει η απίστευτη, αφήνει το παιδί συνέχεια μόνο με την κοπέλα για να πηγαίνει να καπνίζει…”. Εύκολο να κρίνει κανείς, πολύ εύκολο.

Τη νύχτα λοιπόν με τη συζήτηση αντιλήφθηκα ότι η γυναίκα ήταν ξένη, από βαλκανική χώρα, είχε περάσει πολλές δυσκολίες, αλλά τα είχε καταφέρει στην Ελλάδα, επίσης είχε μεγάλη αδυναμία στο παιδί της, συνέχεια το αγκάλιαζε και το φίλαγε, και κάποια στιγμή πάνω στην κουβέντα είπε από μόνη της, ίσως διαβάζοντας την σκέψη μου:

-Μη νομίζεις ότι θέλω να είμαι έξω να καπνίζω, δεν μπορώ εδώ μέσα, δεν μπορώ το περιβάλλον, πνίγομαι. Και η κοπέλα αποδείχτηκε ότι ήταν στενή συγγενής της.

Και τότε σα να μου πάτησε ένα κουμπί, κατάλαβα… κατάλαβα. Δεν είναι απαραίτητα όλα έτσι όπως φαίνονται. Εύκολα κρίνουμε βάσει των δικών μας δεδομένων, το παίζουμε “καλοί γονείς” κατακρίνοντας τους άλλους, σχολιάζουμε τους διπλανούς μας δίχως να αποδεχόμαστε τις τόσο ιδιαίτερες εμπειρίες του κάθε ενός που καθορίζουν και την όλη του συμπεριφορά.

Και τότε πραγματικά την συμπάθησα.

Σχολιάστε εδώ!