Ιστορίες
Η Ευτυχία μένει στον Άλιμο
Γράφει η Φωτεινή Βασιλείου*
Στο τελευταίο βαγόνι του μετρό, από Αττική για Ελληνικό, στέκομαι όρθια πλάι στην πόρτα και παρατηρώ. Στα πόδια μου νιώθω το βάρος της βαλίτσας μου.
Επόμενη στάση Άλιμος.
Μια κοπέλα σηκώνεται. Κρατάει από το χέρι ένα κοριτσάκι. Είναι η μαμά του. Η μικρή έχει χώσει το δάχτυλο στη μύτη κι η μαμα της ντρέπεται… Νιώθει άβολα. Προσπαθεί να της το κατεβάσει αλλά η μικρή αντιστέκεται.
Ένας νεαρός άντρας απέναντι μου παρατηρεί. Δεν παρατηρεί τη σκηνή όπως κάνω εγώ. Παρατηρεί την κοπέλα που ντρέπεται.
Ο συρμός σταματάει και η κοπέλα με το κοριτσάκι κατεβαίνουν. Προσπερνούν τον νεαρό άντρα ενώ η ματιά του τις ακολουθεί.
Ξαφνικα εκείνη γυριζει σαν καποιος να φωναξε το ονομα της.
Σαν μαγνήτης να την τράβηξε μια φευγαλέα ανάμνηση. Ένα προσωπο. Το δικό του πρόσωπο.
“Μαριεεεε;;;;” λέει με αυτή την έκπληξη που κάνει την τελευταία συλλαβή να ξεψυχάει.
“Ευτυχία; Τι κάνεις; ”
“Εδώ μένω τώρα… ” πρόλαβε να πει.
Η μικρή την τραβάει από το χέρι, η πόρτα κλείνει, ο συρμός ξεκινάει…
Ίσα που προλαβαίνω να δω σε προφίλ το χαμόγελό της. Γυρίζω το κεφάλι, απέναντι μου στέκεται ο Μαριος με το ίδιο ακριβώς χαμόγελο.
Σε μια μεγάλη στιγμή, οι δυο τους, ξανά… Χαμογελαστοί κι ευτυχισμένοι… Εκεί… στον Άλιμο.
Κι εγώ;
Εγώ… ένας απλός παρατηρητής που συνεχίζω να νιώθω στα πόδια μου το βάρος της βαλίτσας μου.
*Η Φωτεινή Βασιλείου είναι συγγραφέας
