Lion: Μια συγκλονιστική ταινία για να τη δούμε όλοι, μικροί και μεγάλοι

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς, αλλά να το να παρακολουθήσει όλη η οικογένεια μια ταινία στο σπίτι, με χαμηλό φωτισμό και ποπ κορν, εγώ το βρίσκω πολύ ωραία οικογενειακή δραστηριότητα! Και το ιδανικό δεν είναι να πρόκειται για μια ταινία που μπορούν να την παρακολουθήσουν με ενδιαφέρον μικροί και μεγάλοι; Ε, λοιπόν αυτή η ταινία, είναι ακριβώς αυτό: Μια ταινία για όλη την οικογένεια, μια ταινία που θα κρατήσει ακόμα και τους παππούδες σε εγρήγορση, μια ταινία “διδακτική” δίχως να διδάσκει, που προβάλλει τις πιο σημαντικές αξίες στη ζωή, όπως είναι η οικογένεια, η αδελφική αγάπη, ο δεσμός γονιού παιδιού, η αλληλεγγύη, πόσο σημαντικό είναι να έχουν όλα τα παιδιά του πλανήτη τα βασικά: τροφή, στέγη, μόρφωση, αγάπη. Ας μιλήσουμε λοιπόν για το LION, που είναι η αληθινή ιστορία ενός αληθινού ανθρώπου, μια ιστορία που ο ίδος κατέγραψε πρώτα σε βιβλίο με τον τίτλο “A Long Way Home“:

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 (που πολλοί από εμάς ήμασταν παιδιά κι εμείς), ένα πεντάχρονο αγοράκι, ο Sharoo, ζει με τη μητέρα του και τα 3 αδέρφια του σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας και εξαθλίωσης αλλά και μεγάλης αγάπης και ομόνοιας. Ο πατέρας του τους έχει εγκαταλείψει για να φτιάξει άλλη οικογένεια, η μητέρα κουβαλάει πέτρες για να ζήσει τα παιδιά της, τα παιδιά λόγω έλλειψης μέσων δεν πάνε σχολείο. Ο μεγάλος γιός ο Γκουντού έχει συνέχεια πλάι του τον μικρό (3ο στη σειρά) Σαρού, τα δύο αδέρφια χαρακτηρίζονται από μεγάλο δέσιμο και ισχυρή αγάπη μεταξύ τους. Ο Γκουντού βρίσκει τρόπους να εξοικονομεί χρήματα περιφερόμενος από δω κι από κει, κλέβοντας, κάνοντας δουλειές του ποδαριού. Ό,τι αγοράζει το πηγαίνει στη μητέρα τους, η οποία το μοιράζει στα 4 παιδιά. Μια μέρα ο Γκουντού φεύγει για να πάει σε μια κοντινή πόλη να δουλέψει, ο Σαρού του γίνεται “τσιμπούρι” κυριολεκτικά να τον πάρει μαζί του κι ο Γκουντού υποχωρεί και τον παίρνει. Αλλά το ταξίδι είναι μακρύ, ο Σαρού μικρό παιδάκι κουράζεται δεν αντέχει όταν φτάνουν με το τρένο και τον παίρνει ο ύπνος σε ένα παγκάκι στον σταθμό. Ο Γκουντού τον αφήνει εκεί λέγοντάς του να μην φύγει, ώσπου ο ίδιος να επιστρέψει από την ανεύρεση εργασίας. Αυτό ήταν που καθόρισε τη ζωή των δύο αγοριών από κει και πέρα. Ο Σαρού ξύπνησε και δεν βρήκε τον αδερφό του πλάι του, ο σταθμός του τρένου ήταν έρημος και ο Σαρού μπήκε σ’ ένα τρένο να ψάξει τον αδερφό του.

Τον πήρε εκεί πάλι ο ύπνος κι ο Σαρού όταν ξύπνησε ήταν μόνος σ’ ένα άδειο τρένο να οδεύει στο άγνωστο. Αποδείχτηκε πολύ αργότερα ότι ταξίδεψε 1500 χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα του, ως την Καλκούτα. Εκεί κατέβηκε από το τρένο κι άρχισε να ψάχνει πάλι τον αδερφό του. Αλλά φυσικά μάταια…. Ο Σαρού περιφερόταν κάποιες εβδομάδες στην Καλκούτα, κινδύνεψε να τον απαγάγουν, να τον πουλήσουν και ποιος ξέρει τι ακόμα, έτρεγε ό,τι έβρισκε – αν έβρισκε- στον δρόμο, ώσπου κάποιος τον πήγε στο αστυνομικό τμήμα κι από εκεί κατέληξε στο ορφανοτροφείο. Μετά από μερικές εβδομάδες η υπεύθυνη του ορφανοτροφείου με την συγκατάθεση του Σαρού, τον έστειλε να υιοθετηθεί από ένα ζευγάρι στην Αυστραλία. Κι από εκεί και πέρα ξεκίνησε ο Σαρού να έχει μια ζωή γεμάτη ευκαιρίες: στέγη, τροφή, μόρφωση, ψυχαγωγία μα πάνω από όλα αγάπη από τους θετούς γονείς του. Και να σημειώσουμε ότι ακόμα πιο συγκλονιστικό οι θετοί γονείς μπορούσαν να κάνουν παιδιά, από κοινωνική ευαισθησία προτίμησαν να προβούν σε αυτήν την πράξη αγάπης, υιοθετώντας μάλιστα άλλο ένα παιδί από την Ινδία κατόπιν.

Ο Σαρού μεγάλωσε, σπούδασε, και εκεί γύρω στα 25 του του έβαλαν οι φίλοι του την ιδέα ν’ αναζητήσει τις ρίζες του ψάχνοντας σ’ ένα καινούριο εργαλείο του ίντερνετ, το google earth. Γιατί να πούμε ότι ο Σαρού δεν γνώριζε το επιθετό του όταν χάθηκε, ούτε το όνομα της μητέρας του και επιπλέον έλεγε και λάθος το όνομα του χωριού του και το πιο συγκλονιστικό: ακόμα και το δικό του όνομα έλεγε λάθος! Κανονικά λέγεται Σερού που στα ινδικά σημαίνει λέων. Πώς λοιπόν να ψάξει τις ρίζες του; Η ταινία από εκεί και πέρα μας δείχνει την επώδυνη αναζήτηση του Σαρού πάνω και μέσα στο google earth για μέρες, νύχτες, χρόνια.

Ώσπου κάποιο βράδυ, αποκαμωμένος, αναγνωρίζει τον σταθμό τρένου που χάθηκε και έπειτα βρίσκει και το χωριό του. Θα τον δούμε να πατάει ξανά – δυο μέτρα άντρας πια- στα χώματα που γεννήθηκε και έζησε στα πρώτα χρόνια της ζωής του, ν’ αγκαλιάζει τη μάνα του, να μαθαίνει τι απέγιναν τα αδέρφια του, και στο τέλος θα δούμε και τον αληθινό Σαρού με την μητέρα που τον γέννησε και την μητέρα που τον ανέθρεψε να αγκαλιάζονται κι οι τρεις μαζί.

Και πείτε μου, πόσες χίλιες μύριες συζητήσεις μπορεί να προκαλέσει αυτή η ταινία σε μία οικογένεια; Για την αδελφική αγάπη, για την υπακοή, για την ανάγκη να έχουμε ισχυρή κρίση, για τους κινδύνους που υπάρχουν στον κόσμο, για το ένστικτο της επιβίωσης, για την ευθύνη να είσαι γονιός, για την πίστη, για την επιμονή στον στόχο, για το ότι πρέπει να αρπάζουμε τις ευκαιρίες για μόρφωση και αυτοβελτίωση, για την αλληλεγγύη των ανθρώπων, για την καλοσύνη αλλά και την υποκριτική καλοσύνη, ακόμα και για την καλή χρήση της τεχνολογίας μπορείτε να μιλήσετε με αφορμή αυτήν την ταινία. Αν έχετε εμφιβολία στα λεγόμενά μου δείτε αν θέλετε την ταινία μόνοι σας κι έπειτα αν το κρίνετε δείτε την και με τα παιδιά σας. Νομίζω και παιδάκια μικρά, από πρώτη δημοτικού και πάνω μπορούν να την καταλάβουν κι ας έχει υποτίτλους. Μπορείτε να τους αφηγείστε τι γίνεται αν δεν προλαβαίνουν να διαβάζουν, αλλά να είστε σίγουροι, θα καθίσουν φρόνιμα να τη δουν.

Προσωπικά αυτή η ταινία με συγκλόνισε… και σας την προτείνω ανεπιφύλακτα. Μη σας πω τώρα και για τις εικόνες που μου ήρθαν στο μυαλό από τα ασυνόδευτα προσφυγάκια στην Ελλάδα…