Γράφει η Γλυκερία Αραμπατζή*
Mόλις χθες ήταν που έδωσα το τελευταίο μάθημα του χειμερινού εξαμήνου. Είχα ακουμπήσει το κεφάλι μου στο τζάμι του λεωφορείου και σκεφτόμουν τι είχα γράψει. Για λίγα δευτερόλεπτα έκλεισα τα μάτια και έφερα στο μυαλό μου τα θέματα και όταν τα άνοιξα μια κοπελίτσα καθόταν απέναντι μου και μου έλεγε:
– Μαμά θ’ αργήσω το βράδυ…
Όπα!!! Δικιά μου ατάκα είναι αυτή! Να τώρα θα ντυθώ και θα πω στη μαμά μου:
– Μαμά θ’ αργήσω το βράδυ…
και μετά…
μετά έχω να κάνω πολλά: Θα πάρω το πτυχίο, θα βρω δουλειά, θα ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο, θα ζήσω κάθε ξεχωριστή εμπειρία με τον έρωτα μου, θα κυνηγήσω κάθε ονειράκι που θα τρυπώσει σκανδαλιάρικα στο μυαλό μου!
Όταν λίγες μέρες μετά μαθαίνω πως το πρώτο μου παιδάκι έρχεται δε δείλιασα, πήρα την γενναία απόφαση, προσπάθησα να δημιουργήσω παράλληλα τα όνειρα με την οικογένεια. Το απέδειξα την μέρα που έπαιρνα το πτυχίο αγκαλιά με την λίγων ημερών κόρη μου!
Όταν αργότερα ήρθε η δεύτερη εγκυμοσύνη με τις δυσκολίες της και τον απρόσμενο πρόωρο τοκετό τότε κατάλαβα πως στη ζωή τα σπουδαία δε χαρίζονται και ειδικά το δώρο της μητρότητας έπρεπε μάλλον να αποδείξω πως το αξίζω.
Έτσι οι δυο μου κόρες μου άλλαξαν την κατεύθυνση, την ουσία, τον τρόπο που αντιμετώπιζα τη ζωή. Έγιναν οι πρωταγωνίστριες μου κι αναγκάστηκα να πατήσω φρένο γι’ αυτό δεν έκανα ποτέ την επιτόπια έρευνα για τα παιδιά του πολέμου στη μέση Ανατολή. Σήμερα αυτά τα παιδιά βρίσκονται στη χώρα μου, πρόσφυγες αγκαλιά με τα δικά τους παιδιά. Σε ένα κόσμο που αλλάζει.
Έχω χρόνο, πολύ χρόνο μέχρι να φτάσω στην επόμενη στάση και να κατέβω… ανοιγοκλείνω τα μάτια και έχω φτάσει στα 39! Δεν είναι που μεγαλώνω είναι που δε θα ξαναείμαι μικρή… Κι εκείνο που φοβάμαι περισσότερο είναι μη όταν ανοίξω τα μάτια δω μια μούρη απέναντι να μου λέει:
– Γιαγιά δώσε κανα φράγκο να βγω με το κορίτσι!
* Η Γλυκερία Αραμπατζή είναι κοινωνικός επιστήμων και μητέρα δύο κοριτσιών 15 και 12 ετών
Σχολιάστε εδώ!
