Ιστορίες

Μεγαλώνοντας μόνη τα παιδιά μου

By  | 


[Όταν γνώρισα τη Μαρία, μου έκανε εντύπωση το διαρκές χαμόγελό της και η θετική της ενέργεια. Είναι η χαρά της ζωής. Όταν μου είπε την ιστορία της συγκλονίστηκα. Η Μαρία έχασε τον άντρα της πριν μερικά χρόνια όταν το ένα της παιδί ήταν στην δευτέρα Δημοτικού και το άλλο στην τρίτη Γυμνασίου, τραγικά και ξαφνικά συνέβη το κακό. Η Μαρία έπρεπε να βοηθήσει τα παιδιά να σταθούν στα πόδια τους, να βοηθήσει και τον εαυτό της. Τώρα το ένα της παιδί φοιτά στο Πανεπιστήμιο και το άλλο πηγαίνει εξαιρετικά στο σχολείο. Ευχόμαστε και στους τρεις μόνο χαρές στο εξής και τους στέλνουμε την αγάπη μας.]

Γράφει η Μαρία Νταφέκα*

“Βάζεις όλο τον πόνο σου μέσα σ ένα ξύλινο κουτί και πατάς πάνω σ’ αυτό για να φτάσεις να ανοίξεις το  “ντουλάπι” της ζωής”

Καθημερινότητα: Μια λέξη τόσο συνηθισμένη… κρύβει όμως μέσα της μια βουβή πραγματικότητα που… κανένας μα κανένας παρά μονό ο Θεός μπορεί να καταλάβει: Την μάνα που μεγαλώνει μονή τα παιδιά της.

Ενστικτωδώς, χωρίς κανείς να το υπαγορεύσει, από τη στιγμή που ο ένας από τους δυο γονείς “φεύγει”- δεν ζει πια- πρέπει να ζήσεις εσύ για τα παιδιά σου. Αφού το μέλλον τους ανήκει, πρέπει να γίνεις το στήριγμά τους για να πατήσουν μαζί με τον πόνο τους στις απαιτήσεις της ζωής.

Η αγάπη και το δέσιμο του συντρόφου, που έφυγε, με την οικογένεια, υπαγορεύει μυστικά μια ορμή προς την περιφρούρηση των παιδιών του, των παιδιών σου. Κρύβει και τι δεν κρύβει όλη αυτή η τετριμμένη καθημερινότητα, η οποία είναι συνυφασμένη τόσο με το ψυχικό όσο και με το υλικό μέρος της ζωής. Τι να πρωτοπρολάβεις και τι να σκεφτείς! Τρέχουν τόσο γρήγορα τα γεγονότα που πρέπει να είσαι ενεργό μέλος στη δουλεία σου, η ψυχή της ταλαιπωρημένης οικογενείας, ενεργό μέλος στην κοινωνία με ατέλειωτες απαιτήσεις για την καθημερινή, υλική ζωή της οικογενείας…. μάρκετ , τράπεζες , εφορία… και γενικά όλο το φάσμα της νόμιμης επιβίωσης.

Η παρακολούθηση των παιδιών στο σχολείο με όλα τα συναφή προβλήματα…  πρέπει να στηρίξεις τα παιδιά σου και να τους εμφυτεύσεις στην ψυχή τους ότι ανά πάσα στιγμή είσαι δίπλα τους. Το πιο δύσκολο κομμάτι της όλης υπόθεσης! Η τρυφερή καρδιά των παιδιών όταν δέχεται ένα τέτοιο πλήγμα, νιώθουν να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια τους, αισθάνονται αδύναμα και παραιτούνται πολλές φόρες ακόμα κι από τα πιο απλά πράγματα της ζωής. Τι ψυχικός κόπος Θεέ μου! Και που να βρεις τη δύναμη όταν και η δική σου ψυχή είναι κομμάτια… Όταν δεν σου “επιτρέπει” η ζωή να είσαι θλιμμένη! Όταν πρέπει να τρέξεις, να στηρίξεις, να τα προλάβεις όλα!

Και τότε… βάζεις όλο τον πόνο σου μέσα σ ένα ξύλινο κουτί και πατάς πάνω σ’ αυτό για να φτάσεις να ανοίξεις το  “ντουλάπι” της ζωής, που τώρα πια δεν το φτάνεις γιατί σου χάθηκε το πάτημα που είχες, και πρέπει αυτό να γίνει τεχνητό, να “σκαρφιστείς”… να βρεις ιδέες για να προχωρήσεις. Να μη μείνεις στη μέση του δρόμου αβοήθητη. Αν συμβεί αυτό θα είναι το τέλος σου.

Δεν μπορεί κανένας να σε βοηθήσει, παρά μονό εσύ η ίδια θα πάρεις τα φτερά του έρωτα, της αγάπης του συντρόφου σου, που έχουν γίνει κομμάτια, θα τα συναρμολογήσεις και μ’ αυτά πάλι θα πετάξεις για να κρατηθείς, εσύ και τα παιδιά σου, σ αυτόν τον κυκεώνα που λέγεται κοινωνία. Η οποία κοινωνία είναι παρά πολύ σκληρή… δεν υπάρχουν περιθώρια! Είσαι μέσα στο τούνελ και πρέπει να τρέξεις για να φτάσεις στην έξοδο. Έξοδος! Ω Θεέ μου! Σε περιμένει για να τρέξεις ακόμα πιο πολύ μόλις δεις το φως….

Ο προϊστάμενος συγκεντρωμένος πάνω στους τύπους του νομού, θα καταλάβει ότι εσύ π.χ. πρέπει να πας σε υπηρεσίες, που οι ώρες ταυτίζονται με τη δουλεία σου. Θα σου δώσει μια, δυο, τρεις φόρες άδεια, αλλά μετά θα αρχίσουν οι πρώτες αντιστάσεις αρνήσεις και συ θα πνίγεσαι να προλάβεις.

Κάποιες φόρες θα υπάρχει υπαινιγμός ότι χρησιμοποιείς τη δύσκολη κατάσταση σου για να κάνεις τη δουλειά σου, κάτι που σε προσβάλει- ειδικά όταν είσαι άτομο με συνέπεια- και κάνεις για άλλη μια φορά ότι δεν καταλαβαίνεις!

Η παρακολούθηση της ταλαιπωρίας χωρίς καμία βοήθεια… ξαφνικά γίνονται όλοι θεατές… όχι ότι γίνεται επί τούτου…. προς Θεού. Έτσι είναι η ζωή.

Εκ των πραγμάτων τα παιδιά και συ θα στερηθούν κάποια πράγματα που τα είχαν όταν ο πατέρας υπήρχε. Πρέπει να το περάσεις στο ” ντούκου” για να μην ξύνεις πληγές στα παιδιά!

Πρέπει να πάρεις εντελώς μόνη σου αποφάσεις που πολλές φόρες είναι αρκετά σοβαρές για την ζωή των παιδιών σου και τη δική σου.

Η καχυποψία των άλλων για τη ζωή σου….

Η στενοκέφαλη απόκλιση κάποιων φίλων….

… και τόσα άλλα μικροπράγματα της καθημερινότητας που πλέον έχεις μάθει να τα βάζεις στο περιθώριο γιατί δεν προλαβαίνεις καν να ασχοληθείς… αφού προηγούνται τόσα αλλά πολύ πιο σοβαρά!

Και όλα τα παραπάνω δεν αναφέρονται σαν κατακριτέα… είναι η σκληρή πλευρά της ζωής, όταν μεγαλώνεις μόνος σου τα παιδιά σου μετά την απουσία του ενός γονέα!

 

*Η Μαρία είναι Μουσικός, Εκπαιδευτικός ΠΕ 16

 

 

 

 

 

Σχολιάστε εδώ!