Καθημερινότητα
Μην απαξιώνεις τον μπαμπά!
Γράφει η Σοφία Ξανθοπούλου*
Κάθομαι και σε περιμένω όση ώρα εσύ απολαμβάνεις την ώρα της δημιουργικής απασχόλησης στο παιδικό εργαστήριο που παρακολουθούμε κάθε εβδομάδα.
Ρίχνω μερικές κλεφτές ματιές, έτσι περισσότερο για να σε χαρώ που χαίρεσαι με όσα καταφέρνεις!
Πίνω τον καφέ μου και μιλάω με τις μαμάδες των υπόλοιπων παιδιών. Στο τέλος, αποφασίζω ότι θα πίνω μόνο τον καφέ μου και δε θα μιλάω αφού αδυνατώ να καταλάβω το λόγο για τον οποίο κάποιες μαμάδες μιλούν απαξιωτικά για τους συζύγους τους. Σχεδόν τους μηδενίζουν.
Μία εξ αυτών, έχοντας το μωρό της στο μάρσιπο γυρίζει πέρα δώθε στο χώρο όση ώρα εκείνο κοιμάται και αφιερώνει μονολόγους:
– Τι να τον κάνω; Φεύγει νωρίς νωρίς για τη δουλειά και έρχεται αργά το απόγευμα, όταν εγώ έχω φάει όλο το λούκι της ημέρας. Εγώ μεν, δε δουλεύω αλλά έλα να κάνεις εσύ τρία τέσσερα φαγητά την ημέρα, συν όλη την υπόλοιπη λάντζα και τα λέμε. Βέβαια δε γουστάρω και καμία άλλη βοήθεια ούτε από την πεθερά μου ούτε από τη μάνα μου. Κυρίως από την πεθερά μου δε θέλω με τίποτα. Τι; Να μου το χτυπάει μετά, για τις μια δυο φορές που μου έφτιαξε ένα φαΐ; Άσε! Να λείπει το βύσσινο!
-Κι εγώ δεν τον αφήνω να κάνει τίποτα, γιατί όλα τα κάνει λάθος! λέει η άλλη.
-Όχι, όχι θέλω να έχω όλο τον έλεγχο εγώ, γιατί αν περιμένω από εκείνον… άστα να πάνε. Βέβαια, μπορεί να κάνω και λάθος. Ίσως, πρέπει να τον αφήσω να δοκιμάσει και σιγά σιγά να μάθει αλλά όχι! Άσε καλύτερα! Τις προάλλες τα παιδιά ανέβασαν πυρετό μες στη νύχτα, του το είπα νομίζοντας ότι ακούει και εκείνος απλώς κοιμόταν. Μου τηλεφώνησε βέβαια από τη δουλειά του να με ρωτήσει τι γίνεται με τα παιδιά και αυτό ήταν! Κι εγώ δε δουλεύω, βέβαια πάμε μαζί τα απογεύματα σε όλες τις δραστηριότητες των παιδιών όλη την εβδομάδα. Εντάξει! Θα μπορούσε να είναι και καλύτερα….
Φυσικά και θα μπορούσε να είναι καλύτερα.
Όμως όση ώρα τις άκουγα, σκεφτόμουν πως αγνοούν ενδεχομένως τα χειρότερα. Με ένα σύζυγο απόντα εκ πεποιθήσεως ή απόντα λόγω της μοίρας.
Βεβαίως, στο θέμα γονείς – παιδιά το κέντρο βάρους της ανατροφής πέφτει κυρίως στις μαμάδες. Ας μη γελιόμαστε. Και κατά ένα μεγάλο ποσοστό η “γκρίνια” κάποιων μαμάδων έχει να κάνει με το φόρτο και την ανησυχία τους να πάνε όλα καλά με τα παιδιά. Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό;
Όμως όταν έχεις μια υγιή σχέση με το σύντροφό σου, οι ευθύνες έτσι κι αλλιώς μοιράζονται.
Και δεν είναι λίγο ένας σύντροφος που είναι και εδώ και εκεί για εσένα.
Και δεν είναι λίγο ένας σύντροφος που θα δώσει χώρο και χρόνο στην γκρίνια σου.
Και δεν είναι λίγο που θα τυλίξεις τα πόδια σου στα πόδια του κάτω από τα σεντόνια.
Και δεν είναι λίγο που θα έρθει τρεχάτος από τη δουλειά μόνο και μόνο για να προλάβει να κάνει μπάνιο τον μπόμπιρα ή την μπέμπα ο ίδιος.
Και δεν είναι λίγο που αν δεν προλάβει, θα σκάσει από το κακό του.
Και δεν είναι λίγο που θα χαρείτε μαζί, όταν εσύ θα του εξιστορείς στο τηλέφωνο τα κατορθώματα των μωρών σας όλη την ημέρα.
Ο μονόλογος της μίας συνεχίζεται, με το μωρό στο μάρσιπο να απορροφά τη διάθεσή της.
Χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν χαμογελαστοί οι σύζυγοι και των δύο μαμάδων. Τις αγκαλιάζουν στοργικά και ρίχνουν με λαχτάρα και αυτοί κλεφτές ματιές να δουν τι γίνεται με τα βλαστάρια τους.
Το μάθημα τελειώνει, οι μπαμπάδες ετοιμάζουν τα παιδιά, το αυτοκίνητο τους περιμένει κάτω για την επιστροφή στο σπίτι.
– Να, περάσουμε πρώτα από το σούπερ μάρκετ.
-Ναι, αγάπη μου.
(και αυτό το “αγάπη μου” θα έπρεπε να ήταν ήδη αρκετό).
*Η Σοφία Ξανθοπούλου είναι δημοσιογράφος και blogger
