Βιβλία
Όταν ακόμη κι η αγάπη προκαλεί πόνο…
Γράφει η Σωτηρία Παπαρσένη
Τι κρύβεις;
Γιώτα Στεφάνου
Λιβάνης, 2016
σελ. 405
Μία ιστορία – παγίδα για τους ήρωες μα και για τον αναγνώστη. Ένα κυνήγι αποκαλύψεων και νέων δεδομένων, που αλλάζουν ό,τι μέχρι πρότινος φαινόταν σωστό. Περιπετειώδες, σκοτεινό και ταυτόχρονα νοσταλγικό, τρυφερό και έντονα συναισθηματικό.
Η Εύα, πρώην Ευσταθία, πρώην μεγαλοστέλεχος επιχείρησης, αναγκάζεται λόγω συγκυριών να επιστρέψει στη γενέτειρά της και να φροντίσει τη θετή της μητέρα και τον αδερφό της, πρώην έγκλειστο ψυχιατρείου. Αφήνει πίσω όσα με κόπο κατάφερε για να επιστρέψει στους εφιάλτες που στοίχειωσαν την παιδική της ηλικία. Μια παλιά παρέα θα βρεθεί ξανά μπροστά της κι ο άνθρωπος, που την πρόδωσε και την πόνεσε όσο κανείς, θα αποτελέσει και πάλι το κέντρο της ύπαρξής της. Ένα ταξίδι στο αιματοβαμμένο παρελθόν και η απόδοση ευθυνών στον αληθινό φταίχτη αποτελούν τον κύριο σκελετό του βιβλίου. Πνευματικές αναζητήσεις, πάρτι ιδιαίτερης θεματολογίας, χρήση ναρκωτικών ουσιών, όργια και ένας άντρας θεοποιημένος. Απ’ την άλλη πλευρά ένα «ιδιαίτερο» παιδί μέσα στην οικογένεια με τα προβλήματα που προκύπτουν απ’ την κατάστασή του και οι λανθασμένοι τρόποι αντιμετώπισής του θα βάλουν το δικό τους λιθαράκι σε όσα θα ακολουθήσουν. Κι όταν μια δίκη θα διαλύσει την οικογένεια αυτή, ο καθένας θα ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο προσπαθώντας να ξεχάσει και να ξεπεράσει. Η ίδια η ζωή και πάλι θα πάρει τα ηνία όταν έρθει η ώρα να αποδοθεί δικαιοσύνη και στις ζωές μα και στις ψυχές των αθώων. Η ανάγκη για αναγνώριση, αποδοχή, αγάπη είναι διάχυτες μόνο που το μέγεθός τους είναι τέτοιο που τρομάζει και περνάει τα όρια.
Δυνατή γραφή, έντονες σκηνές κι άνθρωποι ψυχικά ασταθείς σε ένα πρελούδιο αποκαλύψεων. Συναισθηματικές άμυνες, ίντριγκες και πολλά μυστικά.
Ένα ημερολόγιο σκέψεων, εκμυστηρεύσεων και ικεσία για συγχώρεση. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως περιπέτεια, κοινωνικό μυθιστόρημα ως και ψυχογράφημα, ή ίσως ψυχολογικό θρίλερ. Οι χαρακτήρες ιδιαίτερα ευάλωτοι πέφτουν στα «δίχτυα» της ευφάνταστης πλοκής της συγγραφέα και κινούνται σαν μαριονέτες χωρίς να ελέγχουν τον πόνο που προκαλούν. Κι όμως όλοι τους πασχίζουν ν’ αγαπηθούν και να γίνουν αποδεκτοί στα μάτια του κόσμου ή των αγαπημένων τους.
Ακόμη κι η αγάπη προκαλεί πόνο. Και πολλές φορές τα λάθη είναι μη αναστρέψιμα. Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Οι πληγές δεν κλείνουν απόλυτα. Το σημάδι μένει πάντα είτε σαν μικρή ουλή είτε σαν κακοφορμισμένο τραύμα έτοιμο να μολύνει όσους το σκαλίσουν.
