Αργυρώ Μουντάκη
Πως θα σταματήσουμε να φωνάζουμε στα παιδιά μας
Γράφει η Αργυρώ Μουντάκη
H Janet Lehman, MSW, εξηγεί πώς μπορούμε από φωνακλάδες γονείς να μετατραπούμε σε γονείς που επικοινωνούν με τα παιδιά τους ήρεμα και αποτελεσματικά:
“Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι απογοητευμένοι. Νομίζουν εκείνη την ώρα ότι δεν έχουν άλλη επιλογή.
Θα ήθελα να επισημάνω εδώ ότι είναι σημαντικό για τους γονείς να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε τέλειοι, και ότι μπορούμε να μάθουμε από τα λάθη μας. Μία περιοδική κραυγή ή δύο δεν σημαίνει ότι είσαι κακός γονέας.
Είστε ένας χρόνιος φωνακλάς;
Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι τα παιδιά αισθάνονται ανασφαλή όταν οι γονείς τους δεν έχουν κανένα έλεγχο.
Όταν η χρόνια κραυγή γίνεται ο κανόνας, τα παιδιά είναι επίσης ικανά να πιστεύουν ότι μπορούν κι εκείνα να ουρλιάζουν όλη την ώρα. Έτσι διδάσκουμε τα παιδιά μας ότι οι φωνές είναι η κατάλληλη αντίδραση όταν είμαστε απογοητευμένοι ή ταραγμένοι. Οι φωνές δεν διδάσκουν κάτι θετικό, απλά ότι η ζωή είναι εκτός ελέγχου και ότι συναισθηματικά είμαστε εκτός ελέγχου.
Απλές συμβουλές για τη διαχείριση του θυμού:
Περιμένετε δέκα λεπτά, ή 24 ώρες: Νομίζω ότι είναι μια χαρά να περιμένει κανείς δέκα λεπτά, ή ακόμη και μέχρι την επόμενη ημέρα για να μιλήσει με το παιδί του για ανάρμοστη γλώσσα ή για την συμπεριφορά του. Συχνά δεν είναι επείγον να χειριστούμε το θέμα με τα παιδιά μας εκείνη την ώρα και εν βρασμώ. Καλό είναι να περιμένουμε να ηρεμήσουν τα πράγματα και οι καταστάσεις, όπως και το θυμικό.
Αποστασιοποιηθείτε: Ένα πολύ απλό πράγμα που μπορείτε να κάνετε είναι να μετρήσετε μέχρι το δέκα για να απεμπλακείτε από την κατάσταση. Έτσι, μετρήστε μέχρι το δέκα, πηγαίνετε σε ένα διαφορετικό δωμάτιο, κάντε μια διαφορετική δραστηριότητα.
Δώστε στον εαυτό σας χρόνο μετάβασης: Δώστε στον εαυτό σας λίγο χρόνο για τη μετάβαση της επιστροφής στο σπίτι. Πάρτε δέκα λεπτά για να πλυθείτε, να συγκεντρώσετε τις σκέψεις σας και στη συνέχεια να βγείτε από το δωμάτιό σας και να μιλήσετε στα παιδιά σας. Θα ενεργούν σαν να μην μπορούν να περιμένουν δέκα λεπτά στην αρχή, αλλά θα το συνηθίσουν και θα μάθουν να σας δίνουν το χώρο σας τελικά.
Ετοιμάστε τον εαυτό σας διανοητικά: Όταν ήμουν στο δρόμο μου σπίτι από τη δουλειά, έκανα και τις προετοιμασίες για το πώς θα αντιδράσουν. Θα ήθελα να πιστεύω στον εαυτό μου, “Εντάξει, όταν φτάσω στο σπίτι, αν ο γιος μου δεν έχει κάνει την εργασία του και αν έχει κάνει και πάλι ένα χάος, εγώ δεν πρόκειται να φωνάξω ή να ουρλιάξω. Θα δώσω στον εαυτό μου χρόνο για να χαλαρώσω, και στη συνέχεια να βγω και να ασχοληθώ με τη συμπεριφορά του». Έτσι μπορείτε να προγραμματίσετε την αντίδρασή σας.
Γνωρίστε τι σας εξωθεί: Νομίζω ότι είναι χρήσιμο για τους γονείς να γνωρίζουν τι τους εξωθεί. Είναι τα πόδια στον καναπέ, είναι το να μιλάνε και να μην τους ακούνε, είναι αυτό που κάνει ένα χάος στην κουζίνα; Διδάξτε τον εαυτό σας τι μπορείτε να κάνετε προκειμένου να ανταποκριθείτε πιο αποτελεσματικά σε ό,τι σας εξωθεί.
Σχετικά: Ξέρετε τι προκαλεί την αρνητική συμπεριφορά του παιδιού σας; Διδάξτε του πώς να αντιδράει διαφορετικά την επόμενη φορά.
Επανεξέταση αν συνεχίσετε να ουρλιάζετε: Θα πρέπει να κοιτάξετε μέσα σας και να δείτε τι πήγε λάθος, αν συνεχίσετε να ουρλιάζετε. Προσπαθείστε να έχετε πιο αποτελεσματική επικοινωνία με τα παιδιά σας.
Ρωτήστε τον εαυτό σας τι είδους γονιός θα θέλατε να είστε: Πολύ λίγοι άνθρωποι θέλουν να είναι γνωστοί ως χρόνια φωνακλάδες, και σίγουρα δεν αισθάνονται καλά για τις φωνές στα παιδιά τους. Ρωτήστε τον εαυτό σας τι είδους γονιός θέλετε να είστε.
Λάβετε υποστήριξη: Εάν προσπαθείτε να σταματήσετε να φωνάζετε, σας συνιστώ να μιλήσετε με το σύζυγό σας, ή τους φίλους σας, που πραγματικά το αναγνωρίζουν όλο αυτό. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεστε, σχεδόν όλοι ουρλιάζουμε. Ο σύζυγός σας μπορεί να έχει κάποιες γνώσεις ή κάποιες ιδέες για το τι μπορείτε να κάνετε, ίσως αυτός ή αυτή μπορεί ακόμη και να παρέμβει και να σας βοηθήσει την επόμενη φορά, όταν ξεκινάτε να χάνετε τον έλεγχο. Μπορεί επίσης να παρατηρήσει πράγματα που πραγματικά σας εξωθούν σε φωνές και εσείς δεν τα έχετε παρατηρήσει.
Οι γονείς έχουμε στιγμές υψηλής πίεσης και ας το παραδεχτούμε ζούμε μία πολύ αγχωτική ζωή. Εν τω μεταξύ, η ζωή συνεχίζεται, τα παιδιά μας συνεχίζουν να ενεργούν, αποτυγχάνουν, και μας ακούνε να φωνάζουμε και φέρονται άσχημα και εκείνα. Νομίζω ότι οι γονείς συχνά ουρλιάζουν επειδή έχει γίνει μια αυτόματη αντίδρασή τους.
Έχουμε συχνά μάθει πώς να φωνάζουμε και να ουρλιάζουμε από τους δικούς μας γονείς, αλλά να θυμάστε, έχετε περισσότερα εργαλεία από όσα οι γονείς σας είχαν. Έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν, αλλά δεν είχαν δυνατότητα συμβουλών και μαθημάτων για το πώς να είναι πιο αποτελεσματικοί. Έχουμε το πλεονέκτημα να γνωρίζουμε τι δεν λειτούργησε στο παρελθόν και έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τα πράγματα.
Αλλάζοντας τον τρόπο που κάνουμε τα πράγματα είναι θέμα του αυτο-ελέγχου μας προς μια πιο υπεύθυνη ανατροφή των παιδιών μας.”
