Βιβλία
Απ’ το Χαλέπι… στην Ελλάδα…
Γράφει η Σωτηρία Παπαρσένη
Η δύναμη της στιγμής
Θεοδώρα Τζόκα
Λιβάνης, 2016
σελ. 410
Μια ιστορία ζωής της σύγχρονης εποχής. Η ήρεμη καθημερινότητα διαταράσσεται από τον πόλεμο και τους βομβαρδισμούς και μαζί με την απώλεια των αγαπημένων ανθρώπων έρχεται κι η ανάγκη μετεγκατάστασης σε μια χώρα άγνωστη, το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης, το ταξίδι στο άγνωστο και η ανάγκη επιβίωσης με κάθε κόστος.
Παρακολουθούμε τη ζωή της Ναντίν Μουρεντίν, επιζήσασας βομβαρδισμού στο Χαλέπι να βρίσκει τις αισθήσεις της μέσα στην κοσμοχαλασιά και όλους τους δικούς της κάτω απ΄τα συντρίμμια νεκρούς. Ο μόνος που έλειπε και επέζησε είναι ο πατέρας της κι είναι αυτός που θα αναλάβει την ευθύνη της μετακίνησής τους μέσω Τουρκίας στην Ελλάδα, εκεί που σπούδασε κι έχει δικούς του ανθρώπους. Η βάρκα θα καταλήξει σε ναυάγιο μα η Ναντίν θα σωθεί ως εκ θαύματος από τον νεαρό δικηγόρο, Στέφανο Αναστασιάδη, κάτοικο του ελληνικού νησιού που τόσους πρόσφυγες υποδέχτηκε.
Η ζωή δεν θα σταματήσει να εκδικείται τη Ναντίν, στερώντας της και τον πατέρα, τον μόνο άνθρωπο που της απέμεινε. Τρομαγμένη απ΄ την επίθεση που δέχθηκε και μην μπορώντας να νιώσει ασφαλής στον τόπο αυτό, θα ταξιδέψει ως τη Θεσσαλονίκη, ψάχνοντας να βρει τους φίλους που ο πατέρας της τής είχε υποδείξει. Κι εκεί όμως δεν θα σταθεί τυχερή κι έτσι θα βρεθεί να εργάζεται σ’ έναν γνωστό οίκο ανοχής, όχι όμως σαν ιερόδουλη, όχι από την αρχή. Θα ζήσουμε μαζί της τη ζωή αυτών των γυναικών, άλλων εγκλωβισμένων λόγω επιβίωσης κι άλλων εθισμένων στο εύκολο χρήμα. Η Ναντίν θα προσπαθήσει να κρατήσει τη ψυχή της καθαρή και θ’ αναγνωριστεί ο πραγματικός της χαρακτήρας από έναν πελάτη του πορνείου, τον Βύρωνα Βενέτη. Εκείνος θα της δείξει έναν άλλο δρόμο, θα της προσφέρει το όνομα και τα πλούτη του μόνο που η Ναντίν δεν θα ‘χει κλείσει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν. Δεν θα’ χει ξεχάσει την πίκρα, το θυμό και την επιθυμία να εκδικηθεί. Κι ενώ η ιστορία φαίνεται να φτάνει στο τέλος, στην ουσία η δράση μόλις ξεκινά.
Καλογραμμένη ιστορία, έντονα συναισθηματική όπως αρμόζει σε θέματα που μας βασανίζουν πολύ έντονα τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Βομβαρδισμοί ασταμάτητοι σε χώρες μακρινές με αντίκτυπο όμως σ’ όλο τον κόσμο κι όχι μόνο από συναισθηματικής πλευράς.
Η Θεοδώρα Τζόκα καταπιάνεται μ’ ένα θέμα που μόνο εύπεπτο δεν είναι και του δίνει το χρώμα και το ύφος που του ταιριάζει θέλοντας προφανώς να προβληματίσει και να ευαισθητοποιήσει το κοινό. Διαλέγει να μας παρουσιάσει μια ιστορία πολύ αληθοφανή για μια νέα κοπέλα και τη ζωή της που αλλάζει απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη. Και μπορώ να πω πως τα καταφέρνει. Οι χαρακτήρες της θ’ αγαπηθούν ή θα μισηθούν με πάθος κι η κεντρική ηρωίδα θα γίνει ο δικός μας άνθρωπος, ο αδικημένος, που θέλουμε να προστατεύσουμε και να βοηθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Δεν είναι ο τόπος ούτε η θρησκεία που ενώνουν τους ανθρώπους. Είναι η αγάπη, η συμπόνια, η κατανόηση, ο σεβασμός στις ιδιαιτερότητες καθενός. Μια αγκαλιά ανοιχτή ας γίνουμε όλοι μιας και οι άνθρωποι σαν τη Ναντίν είναι τα θύματα κι όχι οι θύτες.
