Η αφήγηση, με πρωτοπρόσωπο ομοδιηγητικό αφηγητή τον ήρωα του βιβλίου, τον –συμβολικά και πετυχημένα ονομαζόμενο- Νικηφόρο, ενώ μιλάει από την αρχή για την κρίση και τις αλλαγές που έφεραν στην οικογενειακή αλλά και σχολική ζωή του ήρωα, έχει όχι μία αλλά πολλές νότες αισιοδοξίας, διάσπαρτες σε όλο το κείμενο. Ο Νικηφόρος μας αφηγείται πως ο ίδιος και οι φίλοι του βίωσαν την εισβολή της «θείας Κρίσης» στην ζωή τους, και πως με την βοήθεια ενός εμπνευσμένου δασκάλου, κατάφεραν να τη νικήσουν.
Μπορεί τα παιδιά της ιστορίας να γίνονται οι φορείς της αισιοδοξίας και της ευτυχίας στη ζωή, αλλά τα παιδιά ακολουθούν το παράδειγμα ενός ενήλικα κι αυτό είναι μεγάλη αλήθεια, που αντικατοπτρίζει και την πραγματική ζωή, κάτι που οφείλουμε να θυμόμαστε συνεχώς ως παιδαγωγοί, γονείς ή και συγγραφείς. Και ο Μπουμπούσης αυτό δεν το ξεχνάει. Ο δάσκαλος ως Δάσκαλος, εξυμνείται και αναδεικνύεται στο βιβλίο αυτό, όχι άμεσα, αλλά έμμεσα μέσα από τις πράξεις του, τις υπονενοημένες ενέργειές του, τα εναύσματα σκέψης και δράσης που δίνει στους αγαπημένους του μαθητές και την συνολική στάση του απέναντι στον εαυτό του αλλά και στα παιδιά. Ένας δάσκαλος που δεν αγιογραφείται, αλλά απτός και αληθινός, επιλέγει να θυσιάσει τη ζωή στην πόλη και κοντά στους αγαπημένους του μαθητές, για να επιβιώσει και ο ίδιος από την αδηφάγα «Λερναία Κρίση», ζητάει μετάθεση κοντά στο χωριό του και στο τέλος του βιβλίου – έχοντας όμως ήδη βοηθήσει τα παιδιά να κάνουν πολλά βήματα εμπρός και με θάρρος – αποχωρεί νικητής. Η επιλογή αυτή του συγγραφέα δίνει πολύ θετικά σημασιολογικά μηνύματα στα παιδιά και προσφέρει την υπέρβαση στην ιστορία του βιβλίου. Η δύναμη του να γίνεται κάποιος αρωγός και φιλάνθρωπος διατηρώντας όμως και τις προσωπικές του επιλογές είναι μεγάλο μάθημα ζωής.
Πέρα όμως από τον θετικό στη ζωή δάσκαλο, το κείμενο εμπλουτίζουν και άλλοι ενήλικες δευτερεύοντες ήρωες, που και εκείνοι παρά τα προβλήματά τους αντιμετωπίζουν θετικά και με προοπτική τη ζωή. Και η ζωή τους ανταμείβει, όπως γίνεται και στην πραγματικότητα. Βλέπουμε ότι και εν μέσω κρίσης, μπορούν να υπάρξουν ευκαιρίες, μπορούν να γεννηθούν και άλλα παιδιά, μπορούν να βρεθούν δουλειές, αρκεί να είναι κανείς συνετός, αισιόδοξος και εφευρετικός.
Τα παιδιά – μαθητές αλλάζουν τα ίδια στις προσεγγίσεις τους, αλλάζουν και τους δικούς τους και η αλλαγή αυτή οδηγεί σε μία θετική αλληλεπίδραση, που μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να προσφέρει. Η ιστορία αποτελεί μία ξεκάθαρη και ουσιαστικά ρεαλιστική προσέγγιση ενάντια στην κρίση με την αισιοδοξία, την αλληλεγγύη και την αγνότητα να κρατούν τα λάβαρα.
Η εικονογράφηση του Θανάση Γκιόκα συνοδεύει αρμονικά το κείμενο, με όλες τις πινελιές συναισθημάτων, που προσφέρει αυτό.
Πρόκειται για ένα βιβλίο, που γράφτηκε για παιδιά, είναι όμως βέβαιο ότι θα ωφελήσει πάρα πολύ και τους μεγάλους να το διαβάσουν. Εξαιρετικό βιβλίο, συγκινητικό, γεμάτο αισιοδοξία και θετική ενέργεια, κάθε σελίδα του, κάθε γραμμή του, κάθε λέξη και σημείο στίξης του κρύβει κι ένα χαμόγελο, πώς τα καταφέρνει; Πραγματικά δεν ξέρω να απαντήσω … Μάλλον το μυστικό ενός συγγραφέα, που ξεπροβάλλει με σεμνότητα αλλά συνάμα με σπουδαίες προοπτικές…
