Εκπαίδευση
Ισορροπώντας μέσα και έξω από τη σχολική τάξη
Γράφει η Χαριτίνη Μαλισσόβα*
Όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι με την εκπαιδευτική διαδικασία έχουμε διαβάσει αρκετά βιβλία τόσο για την απόκτηση του βασικού τίτλου σπουδών όσο και για μεταπτυχιακές σπουδές, αλλά και κατά τη διάρκεια της θητείας μας. Και δεν μιλώ τόσο για τα βιβλία εκείνα που είναι απαραίτητα για την επάρκεια γνώσεων, όσο για την απόκτηση εκείνων των εφοδίων που θα μας καταστήσουν ικανούς και ανθεκτικούς στη διαχείριση των ζητημάτων που δημιουργούνται στην καθημερινότητα του σχολείου· ζητήματα που αφορούν στις διαπροσωπικές σχέσεις ανάμεσα στο τρίπτυχο εκπαιδευτικοί-μαθητές-γονείς.
Όσο κι αν το βάρος πέφτει στη σχολική τάξη, δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί το ζήτημα των κοινωνικών και ψυχικών σχέσεων μεταξύ των μαθητών, των εκπαιδευτικών αλλά και των γονέων κάθε σχολικής μονάδας, σχέσεις που διαδραματίζονται στο σχολικό προαύλιο ή εκτός ωραρίου διδασκαλίας. Το ζήτημα των ορίων είναι κάτι που απασχολεί όλους τους εμπλεκόμενους και η παραβίασή τους γίνεται συχνά αιτία προστριβών και συγκρούσεων. Αλήθεια, πόσο φίλος επιτρέπεται να είναι ο δάσκαλος με τους μαθητές ,τι είδους συζητήσεις και μέχρι ποιο βαθμό επιτρέπεται να κάνει ο εκπαιδευτικός με τους γονείς, μέχρι ποιο σημείο φτάνει ο ρόλος των γονέων στο σχολείο είναι κάποια από τα θέματα που αφορούν όλες τις σχολικές μονάδες ιδιαίτερα στο ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς.
Θεωρητικά όλοι ασχολούμαστε με το “καλό των παιδιών”, συχνά όμως είτε για λόγους ανασφάλειας, υπερποστασίας ή και έλλειψης εμπιστοσύνης των γονέων προς το σχολείο (κυρίως στο δημόσιο, αλλά και στο ιδιωτικό, για διαφορετικούς λόγους ) διαπιστώνονται φαινόμενα που αντί να βοηθούν τους μαθητές να αγαπήσουν το σχολείο, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Πέρα και πάνω από την εκπαίδευσή τους η κοινωνικοποίηση των μαθητών είναι κύριος στόχος μιας επιτυχημένης εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Πρέπει να γίνει άμεσα αντιληπτό ότι τα παιδιά πρωτίστως θα ακολουθήσουν τη θετική ή αρνητική στάση που έχουν οι γονείς για το σχολείο και δευτερευόντως ό,τι το σχολείο εκπέμψει σε αυτά.
Η όποια προκατάληψη, όταν διεισδύει στην παιδική ψυχή, θα επιφέρει αρνητισμό, απαξίωση, άσκηση βίας (σωματικής, ψυχολογικής και λεκτικής) ό,τι προφανώς δεν θα ήθελαν να συμβεί ακόμα και οι πιο δύσπιστοι γονείς. Η εμπειρία χρόνων στο χώρο της εκπαίδευσης έχει αναδείξει ότι αυτό που προέχει είναι:
Να μάθουμε στα παιδιά να έχουν ορθή κρίση και όχι να είναι επικριτικά. Να μάθουμε στα παιδιά να είναι θετικά όσο και υποψιασμένα αλλά όχι καχύποπτα.
Αυτές οι δυο αρχές θεωρώ ότι είναι πολύτιμες όταν ισχύουν και στις σχέσεις των ενηλίκων, εκπαιδευτικών και γονέων. Αυτός θεωρώ ότι είναι ο ρόλος των γονέων και των εκπαιδευτικών. Και με αυτές τις αρχές μπορούμε να ευελπιστούμε σε μια καλή αρχή, υγιή συνεργασία και σε μια ακόμα καλύτερη συνέχεια με επιτυχίες και αποτελεσματικότητα.
Μόνο έτσι αποδεικνύουμε ότι νοιαζόμαστε πραγματικά για το καλό των παιδιών. Όχι μόνο στη θεωρία, που καλώς μας υπενθυμίζουν τα βιβλία,αλλά και στην πράξη.
Καλή σχολική χρονιά. Καλή δύναμη σε εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς .
*Η Χαριτίνη Μαλισσόβα είναι εκπαιδευτικός και αρθρογράφος πολιτισμού και λογοτεχνίας
