Το βιβλίο αυτό το πρωτοδιάβασα έφηβη, ήταν ανάμεσα στα πολλά βιβλία, που διάβαζα εκείνη την εποχή προσπαθώντας να μάθω μέσα από τη λογοτεχνία την ιστορία. Έτσι γνώρισα λεπτομέρειες για την ιστορία της γερμανικής επέλασης, της γερμανικής καταστροφικής μανίας, την ιστορία του ολοκαυτώματος. Χρωστάω πολλά στη λογοτεχνία. Ένα από αυτά είναι ότι με έμαθε (δεν θα πω «δίδαξε») ιστορία με έναν τρόπο γλαφυρό, αποτυπωτικό της αλήθειας, με έναν τρόπο απολαυστικό.
Κι αν αγάπησα την Άννα Φρανκ – τώρα παίρνοντας μία απόσταση από την πρώτη μου ανάγνωση και ξαναδιαβάζοντάς την σε αυτήν την εξαιρετική μετάφραση -διαπιστώνω ότι ίσως η Άννα Φρανκ είναι από τις ελάχιστες ηρωίδες της λογοτεχνίας που ταυτίστηκα μαζί της. Μήπως επειδή δεν ήταν μόνο λογοτεχνική ηρωίδα; Μήπως επειδή είναι η αποτύπωση της αλήθειας μέσα από ένα αυτοβιογραφικό, ειλικρινές και καλογραμμένο ημερολόγιο; Σίγουρα και επειδή ήταν συνομήλική μου όταν την πρωτοδιάβασα, είχε τις ίδιες εφηβικές ανησυχίες και αγωνίες με μένα, και είχε την δυνατότητα να χρησιμοποιεί τις λέξεις απέριττα, δίχως κοσμητικά, επίθετα, πολυλογία ή πλατειασμούς. Ποια θα ήταν η Άννα Φρανκ αν είχε ζήσει; Μια απορία που είχα και τότε, που έχω ίσως ακόμα πιο έντονα και τώρα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ένα κορίτσι με αυτήν την τόσο έντονη και επαναστατική προσωπικότητα θα είχε χαθεί στην αφάνεια. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι το ημερολόγιο μιας δεκατετράχρονης έγινε παγκόσμια το λάβαρο ενάντια στον πόλεμο, στον φασισμό και στον ρατσισμό, πόσο πολύ θα είχε ωφελήσει την κοινωνία αυτή η γυναίκα αν έμενε στη ζωή; Ποτέ δεν θα μάθουμε. Γιατί η Άννα Φρανκ χάθηκε πολύ νωρίς από τη ζωή σε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, αφήνοντας πίσω της το ημερολόγιό της που ξεκίνησε στις 14 Ιουνίου του 1942, λίγες μέρες πριν κρυφτεί με τους γονείς της σε ένα σπίτι-κρυψώνα, για να μην τους συλλάβουν οι Γερμανοί και τους στείλουν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Το ημερολόγιο έχει τελευταία καταγραφή στις 21 Ιουλίου 1944. Λίγες μέρες αργότερα η Άννα όπως και όλη η οικογένειά της και οι υπόλοιποι κρυμμένοι συλλαμβάνονται. Η συνέχεια, που την μαθαίνουμε στο τέλος του βιβλίου είναι οδυνηρή και τραγική, όπως πολλές ιστορίες των κρατούμενων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Το κείμενο της Άννας είναι συγκλονιστικό, το έχουν πει εξάλλου άνθρωποι πολύ πιο σημαντικοί από εμένα, θεωρείται κείμενο κλασσικό πλέον για τη διεθνή λογοτεχνία, η μετάφραση είναι αξιολογότατη, η έκδοση εξαιρετική, κόσμημα.
Κι αν θα σας πρότεινα κάτι ανεπιφύλακτα – πέρα από το βέβαιο και επιτακτικό «διαβάστε την Άννα Φρανκ σε μετάφραση Θωμόπουλου από τις εκδόσεις Μίνωα» – αυτό θα ήταν να επισκεφτείτε και ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως, ο ήχος των παλλόμενων ψυχών θα σας θυμίσει την Άννα και κάθε Άννα … και θα μισήσετε τον πόλεμο όσο τίποτε άλλο …
