18 δώρα (18 presents) από το Netflix: Μία άποψη

By parents24 | May 30, 2020

Σκηνοθεσία: Francesco Amato
Σενάριο: Francesco Amato, Massimo Gaudioso
Ηθοποιοί: Vittoria Puccini, Benedetta Porcaroli, Edoardo Leo

Παραγωγή Netflix, 2020

Κριτικός κινηματογράφου δεν είμαι φυσικά, όμως συχνά πυκνά επιλέγω να σας προτείνω κάποιες ταινίες που με άγγιξαν. Αυτή η ταινία με δίχασε αν θα σας την προτείνω, και θα σας πω γιατί. Αποφάσισα να το κάνω επειδή απλώς άγγιξε την καρδιά μου και με έκανε και έκλαψα σαν να τη ζούσα. Για κανέναν άλλον λόγο.

Μπορεί να ακούσετε από τους κριτικούς ότι δεν έφτασε εκεί που μπορούσε η δυναμική της, ότι βασίστηκε στις καλές ερμηνείες, δεν ξέρω τι και πώς σε βαθύ καλλιτεχνικό επίπεδο όμως…

Μία έγκυος μητέρα γύρω στα 35-40, στο πρώτο της παιδί και έπειτα από μία αποβολή, μαθαίνει περίπου στον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης της ότι έχει έναν ανίατο καρκινικό όγκο στο στήθος. Το σοκ είναι μεγάλο καθώς αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να μην προλάβει να δει έστω το μωρό, την κόρη της. Παράλληλα βλέπουμε την κόρη της να μεγαλώνει και σε κάθε γενέθλιά της να παίρνει και ένα δώρο από την εκλιπούσα μητέρα της, ένα δώρο που απαρνιέται με τον πιο άσχημο τρόπο, βιώνει την άρνηση ως τα 18 της. Νιώθει μεγάλη πληγή για την απώλεια της μητέρας, που δεν γνώρισε ποτέ, και ίσως κι έναν θυμό απέναντί της. Στα 18 της γενέθλια σε μία επαναστατική έκρηξή της περνάει μέσα από ένα ατύχημα σε μία τρίτη διάσταση. Δεν βρίσκεται ούτε στο παρόν, στη ζωή δηλαδή, ούτε στον θάνατο. Βρίσκεται κάπου αλλού, κάπου όπου ζει και γνωρίζει τη μητέρα της, ούσα έγκυος, στους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης της. Εδώ υπάρχει μία μεταφυσική διάσταση, μία διάσταση του φανταστικού, που όμως δεν ενοχλεί, ίσα ίσα ανακουφίζει τον θεατή για την ευκαιρία οι δύο γυναίκες να γνωριστούν.

Δεν θα σας πω όμως άλλα για την υπόθεση. Η ταινία είναι Ιταλική, οι ηθοποιοί παίζουν πολύ ωραία, η σκηνοθεσία είναι απαλή.

Δίχως να θέλω να υποτιμήσω, περιφρονήσω ή περιθωριοποιήσω τους άνδρες, θεωρώ ότι αυτή η ταινία αγγίζει περισσότερο τις γυναίκες, μητέρες ή μη, καθώς αφορά την εγκυμοσύνη, την απώλεια της μητέρας, τη σχέση μητέρας κόρης. Όμως μπορεί κάποιος να διακρίνει και την απεγνωσμένη προσπάθεια του πατέρα που παλεύει μόνος να αναθρέψει μόνος την μονάκριβη κόρη του τιμώντας συνάμα τη μνήμη της αγαπημένης του γυναίκας.

Δείτε την, είναι συναισθηματική δίχως να είναι λυπητερή, είναι συγκινητική δίχως να γίνεται μελό, είναι μία ταινία που ίσως να μην αφήνει πολλά επιπλέον νοήματα να σκεφτεί κανείς, πέρα από την ευλογία να ζεις και να χαίρεσαι τα απλά δώρα της ζωής σου. Αλλά μήπως αυτό είναι αρκετό;

 

 

 

 

Σχολιάστε εδώ!