Αργυρώ Μουντάκη
Έλενα & Αθανασία: “Η μετάλλαξη του ταλέντου σε δυνατότητα πραγματοποιείται μέσα από την επένδυση χρόνου, προσπάθειας και εξάσκησης”
Συνέντευξη στην Αργυρώ Μουντάκη
Με ένα πρωτότυπο θέμα που αφορά την κατανόηση από τους γονείς των ιδιαίτερων κλίσεων και ταλέντων των παιδιών, έρχονται οι δύο συγγραφείς, εκπαιδευτικοί και επιστήμονες Έλενα Νταβλαμάνου και Αθανασία Ελευθερούλη να μας συγκινήσουν. Μιλήσαμε και πραγματικά νιώθουμε ότι οι σκέψεις τους μπορούν να βελτιώσουν τον κόσμο, εμάς και τα παιδιά μας!
Κυρία Νταβλαμάνου έχουμε με «Το αγόρι από τον κόσμο των χρωμάτων» μια ιστορία ακόμα πιο ευαίσθητη από το «Μπορώ και χωρίς αυτά» (ένα βιβλίο που επίσης αγαπήσαμε πολύ!). Ποιο ήταν το ερέθισμα για αυτήν την καινούρια ιστορία σας;
Έλενα Nταβλαμάνου: «Το αγόρι από τον κόσμο των χρωμάτων» είναι η ιστορία του Αλέξη, ενός μικρού αγοριού που πληγώνεται από τα λόγια των γονιών του, οι οποίοι τον μαλώνουν καθημερινά για την κακή σχολική του επίδοση. Όμως εκείνος δε μιλά ποτέ. Θέλει να πει πολλά, μα φοβάται πως αν μιλήσει, θα χάσει την καθημερινότητά του. Το μόνο του καταφύγιο είναι η ζωγραφική. Μια δυνατή φιλία όμως θα τον κάνει να πιστέψει στον εαυτό του, να βρει τη δύναμη μέσα του για να προχωρήσει θαρρετά προς τον δρόμο της πραγματοποίησης του ονείρου του και να αποδείξει ότι κάθε παιδί έχει το δικό του ταλέντο, τις δικές του ικανότητες.
Οι προβληματισμοί και το άγχος των γονιών του Αλέξη για την πρόοδό του είναι μία καθημερινότητα για όλους τους γονείς. Εμείς οι εκπαιδευτικοί το εισπράττουμε έντονα. Ο κόσμος των μεγάλων είναι γεμάτος με προσδοκίες και απαιτήσεις. Πίσω από τη φράση των γονιών του Αλέξη «Θέλαμε κάτι καλύτερο για το παιδί μας» κρύβεται όλο το άγχος και η ανασφάλεια όλων των γονιών. Τα παιδιά σαν τον Αλέξη και την Φωτεινή, ξέρουν να επικοινωνούν και να ακούν με την καρδιά, το μυαλό και το σώμα τους. Μας θυμίζουν ξανά πως η φιλία, η ενθάρρυνση, η αποδοχή, η υποστήριξη, η εμπιστοσύνη, η ελεύθερη έκφραση των συναισθημάτων μπορούν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Εγώ και η συνάδελφος, μέσα από την ιστορία που γράψαμε μαζί, θέλαμε να περάσουμε το μήνυμα πως η αναγνώριση και ο σεβασμός της προσωπικότητάς των παιδιών είναι η πιο απαιτητική αλλά και η πιο συναρπαστική αποστολή των γονέων και των εκπαιδευτικών.
Ως εκπαιδευτικός βλέπετε περιπτώσεις παιδιών που δεν τα «ακούνε» οι γονείς τους;
Έλενα Nταβλαμάνου: Κατά κανόνα θα έλεγα πως στις μέρες μας η πλειοψηφία των γονέων «βομβαρδίζει» τα παιδιά με δραστηριότητες, προσφέροντάς τους πιθανόν ό,τι εκείνοι δεν μπόρεσαν να δοκιμάσουν ως παιδιά. Δυστυχώς πολλές φορές οι γονείς βλέπουν ως προέκταση του εαυτού τους τα παιδιά τους και προβάλλουν σ’ αυτά τα δικά τους όνειρα και τις δικές τους προσδοκίες, φορτώνοντάς τα περισσότερες υποχρεώσεις από ότι εκείνα μπορούν να σηκώσουν. Από την άλλη υπάρχουν και γονείς που δυσκολεύονται αποδεχτούν ότι τα παιδιά τους δεν έχουν τα ίδια ταλέντα με εκείνους ή απλά δεν έχουν τα ταλέντα που οι ίδιοι θεωρούν σημαντικά. Δυστυχώς υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που ταλαντούχα παιδιά δεν ενθαρρύνονται από την οικογένεια, δεν μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις να εξελιχθεί ένα ταλέντο και έτσι μπορεί να ανασταλεί η εμφάνισή του.
Ένα παιδί που έχει μία κλίση πιστεύετε μπορεί να την ανακαλύψει αν οι γονείς δεν δώσουν το ερέθισμα; Το σχολείο πραγματικά μπορεί να την αναδείξει;
Έλενα Nταβλαμάνου: Κάθε παιδί είναι προικισμένομε ταλέντα. Από μικρή ηλικία, μέσω της έκθεσης του παιδιού σε αναπτυξιακές εμπειρίες και της προσεκτικής παρατήρησης του, οι γονείς μπορούν να ανακαλύψουν τα ταλέντα του. Η μετάλλαξη του ταλέντου σε δυνατότητα πραγματοποιείται μέσα από την επένδυση χρόνου, προσπάθειας και εξάσκησης, καθώς επίσης μέσα από την ανάπτυξη γνώσης και δεξιοτήτων με επίκεντρο το ταλέντο. Η επένδυση αυτή λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής του ταλέντου, είναι σαν τον αέρα που μετατρέπει την σπίθα σε φωτιά. Είτε το ταλέντο βρίσκεται στις ξένες γλώσσες είτε στον αθλητισμό, είτε στη μουσική, είτε στη συγγραφή ιστοριών, απαιτείται πολλή και σοβαρή δουλειά, για να εξελιχτεί σε ισχυρό χαρακτηριστικό για το παιδί. Ο ρόλος των γονιών στο στάδιο αυτό είναι σημαντικός, καθώς καλούνται να στηρίξουν το παιδί προσφέροντας τον προσωπικό τους χρόνο, την ενθάρρυνση και την αναγνώριση που χρειάζεται, το ενδιαφέρον και την οικονομική κάλυψη εξόδων. Εμπόδιο σε αυτή τη διαδικασία κάποιες φορές αποτελεί η δυσκολία των γονιών να αποδεχτούν ότι τα παιδιά τους δεν έχουν τα ίδια ταλέντα με εκείνους ή απλά δεν έχουν τα ταλέντα που οι ίδιοι θεωρούν σημαντικά. Πριν όμως πάρουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία, θα πρέπει να ακούν τα «θέλω» των παιδιών τους και να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τις επιθυμίες τους. Είναι σημαντικό να δίνεται αρχικά χώρος και χρόνος στο παιδί να εκφράσει αυτό που του αρέσει και με το οποίο θα ήθελε να ασχοληθεί. Μια συζήτηση μαζί του, θα το βοηθούσε να δει και το ίδιο με ποια δραστηριότητα θα ήθελε να ασχοληθεί. Αν οι γονείς δεν είναι διαθέσιμοι για κάτι τέτοιο, τότε τον ρόλο οφείλει να τον αναλάβει το σχολείο, ο δάσκαλος, που άλλωστε είναι το άτομο που έρχεται σε επαφή καθημερινά με το παιδί για αρκετές ώρες και είναι πιο εύκολο καθώς αλληλεπιδρά μαζί του με δραστηριότητες που αφορούν όλα τα είδη νοημοσύνης, σε κάποιο από τα οποία μπορεί ένα παιδί να παρουσιάσει μια έφεση. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως επενδύοντας στα ταλέντα των παιδιών, εκφράζουμε την αγάπη και την αποδοχή μας για αυτά και τα βοηθάμε να ανοίξουν τον δρόμο τους προς την επίτευξη, την ισορροπία και τη χαρά.
Κυρία Ελευθερούλη το τρυφερό ειδύλλιο του ήρωα σας με την γλυκιά συμμαθήτρια είναι κάτι που βλέπετε να υπάρχει στις μικρές ηλικίες στο σχολείο; Και αν ναι, πώς εκφράζουν αυτή τη συμπάθεια στο άλλο φύλο τα παιδιά;
Aθανασία Eλευθερούλη: Ο Αλέξης είναι ένα μικρό αγόρι που πληγώνεται από τα λόγια των γονιών του οι οποίοι τον μαλώνουν καθημερινά για τις κακές επιδόσεις σχολείο καθώς αυτό που τους ενδιαφέρει είναι «να γίνει το παιδί μου κάτι σημαντικό, να ξεχωρίσει». Μέσα σε αυτό ασφυκτικό κλίμα μέσα στο οποίο ζει ο Αλέξης μια μέρα ηλιαχτίδα φωτίζει τη ζωή του, η Φωτεινή. Σ’ αυτό το κορίτσι ο Αλέξης βρίσκει το στήριγμά του, τον άνθρωπο που τον καταλαβαίνει και είναι εκεί για να τον ακούσει. Είναι η φίλη του, η φωνή των γονιών του που δε άκουγε ποτέ.
Το κλισέ της «αγνής παιδικής αγάπης» δεν είναι και τόσο κλισέ, αν σκεφτεί κανείς πως η έλξη που αισθάνεται ένα παιδί για ένα παιδί του άλλου φύλου, τουλάχιστον στις μικρές παιδικές ηλικίες, δεν έχει κίνητρα και σκοπιμότητες και τις πιο πολλές φορές, ούτε καν την διεκδίκηση μιας επιβεβαίωσης από τον άλλο. Τα αγόρια είναι πιο στοργικά και πιστά. Είναι απόλυτα αφοσιωμένα στους φίλους τους και θα τους υπερασπιστούν σε κάθε περίσταση. Τα αγόρια λένε αυτό που εννοούν και εννοούν αυτό που λένε, και κάνουν φιλίες ζωής.
Η αλήθεια είναι ότι τα κορίτσια είναι πιο περίπλοκα, αλλά είναι γλυκά, χαριτωμένα, συχνά πιο οργανωμένα, είναι αυτό που λείπει από τα αγόρια, η τρυφερότητα και η ευαισθησία ,που την έχουν αλλά πολλές φορές με το φόβο μη κατηγορηθούν δε τη δείχνουν.
Τι θα συμβουλεύατε ως εκπαιδευτικός και συγγραφέας έναν γονιό που το παιδί του παίρνει συνέχεια κακούς βαθμούς;
Έλενα Nταβλαμάνου: Έχουμε τόσες προσδοκίες από τα παιδιά μας! Αγχωμένοι για το μέλλον τους, για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, συνειδητά ή ασυνείδητα, πολλοί γονείς αγωνιούν υπερβολικά για τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών, με αποτέλεσμα να τα σπρώχνουν στο «κυνήγι» του άριστα, θεωρώντας ότι έτσι θα μάθουν τον τρόπο να ανταπεξέλθουν στην άκρως ανταγωνιστική κοινωνία μας. Κι ας έχουμε όλοι υπόψη μας πληθώρα παραδειγμάτων που επιβεβαιώνουν ότι η άριστη επίδοση στο σχολείο δεν εξασφαλίζει απαραίτητα μια μελλοντικά επιτυχημένη ζωή!
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να αντιμετωπίσουμε τη σχολική επίδοση των μικρών μαθητών μας πάνω απ’ όλα με ψυχραιμία, έχοντας λογικές απαιτήσεις από εκείνα, γιατί από την καλή επίδοση και την αγάπη για τη μάθηση μέχρι την υπερβολή της βαθμοθηρίας υπάρχει μια απόσταση.
Η αρνητική αντιμετώπιση από την πλευρά των γονιών επηρεάζει την εικόνα που σχηματίζει το ίδιο το παιδί για τον εαυτό του. Η κακή βαθμολογία πιθανά να του δημιουργεί αισθήματα απογοήτευσης, ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει σε τίποτα, ότι δεν είναι ικανό, δεν αξίζει κλπ. Συμβάλλει στη σχέση και στην εικόνα που έχει το παιδί συνολικά για το σχολείο, αλλά και γενικότερα στην αγάπη του για τη μάθηση. Δεν αποκλείεται ένας κακός βαθμός με τον κατάλληλο χειρισμό από το δάσκαλο και τους γονείς, χωρίς να δημιουργηθεί φόβος στο μαθητή, να συμβάλλει στο να μάθει μέσα από τα λάθη του, να τα προσεγγίσει, να ενεργοποιηθεί περισσότερο, να δείξει μεγαλύτερη επιμονή και υπομονή, να θέσει στόχους.
Εξάλλου, κάθε άτομο έχει τις δικές του μοναδικές ικανότητες, το δικό του τύπο νοημοσύνης, π.χ. άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα στο χειρισμό της γλώσσας, άλλοι στους μαθηματικούς υπολογισμούς κλπ. Και είναι αυτές ακριβώς οι ικανότητες και οι αδυναμίες κάθε ατόμου που το κάνουν διαφορετικό και μοναδικό, και όχι «εξυπνότερο», «καλό ή κακό μαθητή». Λανθασμένοι χαρακτηρισμοί που πιθανά να αποθαρρύνουν ένα παιδί ακόμα περισσότερο, το αποκαρδιώνουν και ενδεχομένως να περιορίζουν τους «ορίζοντές» του.
Οι γονείς δεν πρέπει να παραλείπουν να εκφράζουν συχνά στο παιδί τους την ικανοποίησή, την περηφάνια τους για κάθε του προσπάθεια, ακόμα κι αν επιδεικνύει μέτριους βαθμούς, δίνοντας έμφαση στα δυνατά σημεία της επίδοσής του. Να δίνουν έμφαση στο κομμάτι της μάθησης όχι του βαθμού, στο να αγαπήσει το παιδί την κατάκτηση της γνώσης ως αξία ζωής κι όχι να τη βλέπει ανταγωνιστικά. Οι γονείς, με την απεριόριστη έκφραση της αγάπης τους και της αποδοχής τους στο παιδί γι’ αυτό που είναι, θα το βοηθήσουν να καταλάβει ότι η αγάπη τους για εκείνο δεν εξαρτάται σε καμία περίπτωση από το αν είναι καλός ή κακός μαθητής.
Είναι προτιμότερο να επιδιώξουν μια ήρεμη συζήτηση μαζί του για το τι φταίει για το χαμηλό βαθμό που πήρε, πώς αισθάνεται το ίδιο γι’ αυτό, τι πιστεύει ότι θα μπορούσε να κάνει από εδώ και πέρα ώστε να βελτιωθεί. Ένα από κοινού πρόγραμμα συστηματικότερης προσπάθειας και προετοιμασίας για το σχολείο θα ήταν άκρως ωφέλιμο, όπως και το γεγονός να βοηθήσουν το ίδιο το παιδί να δει το όλο ζήτημα με θετική διάθεση, με αισιόδοξη στάση, με πίστη στις ικανότητές του ότι θα τα καταφέρει καλύτερα.
Κυρία Ελευθερούλη η επιτυχία στο σχολείο κάνει ένα παιδί χαρούμενο; Σχετίζεται με την ευτυχία της παιδικής ηλικίας;
Aθανασία Eλευθερούλη: Η σχολική επιτυχία είναι συνυφασμένη με την υψηλή επίδοση των μαθητών και τη μετέπειτα ικανοποιητική σταδιοδρομία τους. Αυτό μεταφράζεται σε υψηλή βαθμολογία στο σχολικό σύστημα κάτι που αγχώνει τα παιδιά αλλά κυρίως τους γονείς. Σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ παιδιών και γονιών για τους βαθμούς, κάτι που επιβαρύνει τη μεταξύ τους σχέση, όπως στο βιβλίο μας η περίπτωση του Αλέξη. Πράγματι η εκπαίδευση είναι πολύ σημαντική για την πνευματική ανάπτυξη του παιδιού και οι βαθμοί αποτελούν ένδειξη καλής αφομοίωσης των σχολικών γνώσεων και αρκετής μελέτης. Ωστόσο, πολλές φορές, μπορεί ο μαθητής να αναπτύξει συμπτώματα άγχους, να χάσει την ανεμελιά της ηλικίας του ή να παρακάμψει τις εξωσχολικές δραστηριότητές του, να αφήσει στην άκρη τα ενδιαφέροντά του για να ικανοποιήσει την επιθυμία των γονιών του να είναι καλός μαθητής. Το παιδί παύει να είναι ευτυχισμένο.
Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι είναι η ευτυχία για τα μικρά παιδιά ,ας γυρίσουμε στο παρελθόν μας και ας σκεφτούμε τι είναι αυτό που έκανε εμάς ευτυχισμένους ως παιδιά. Και μου κάνει μεγάλη εντύπωση που δεν μπορώ να θυμηθώ ένα συγκεκριμένο πράγμα. Παρόλο που τα παιχνίδια μου ήταν πολλά, όταν θυμάμαι ευτυχισμένες στιγμές δεν είναι αυτά που μου έρχονται στο μυαλό. Το μόνο που ξεχωρίζει είναι εικόνες και συναισθήματα. Η οικογένειά μου σε στιγμές χαλάρωσης και διασκέδασης, οι βόλτες μας, τα ταξίδια μου στη Γαλλία από πολύ μικρό παιδί, η γιαγιά μου που ήταν ένας φωτεινός φάρος στη ζωή μου.
Ποια προβλήματα βλέπετε να βιώνουν σήμερα τα σύγχρονα παιδιά;
Aθανασία Ελευθερούλη: Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη χρόνου, καθώς τα προγράμματα των παιδιών μοιάζουν περισσότερο με εκείνα των ενηλίκων. Το ξένοιαστο παιχνίδι δεν είναι πια στα σχέδια τους. Το ζητούμενο είναι να προετοιμαστούν σωστά, ώστε να έχουν όσο πιο δυνατόν πλούσιο βιογραφικό μπορούν. Τα παιδιά παγιδεύονται σ’ ένα χρονικά πιεσμένο πρόγραμμα, που απαιτεί ακριβή προγραμματισμό, στερούνται εμπειρίες χώρου και χρόνου καθώς και τη δυνατότητα για αυθόρμητο και δημιουργικό παιχνίδι.
Λόγω των γρήγορων ρυθμών της καθημερινότητας, του άγχους, των επαγγελματικών ή των οικονομικών προβλημάτων, των πολλών και πολλαπλών απαιτήσεων της σύγχρονης κοινωνίας τα παιδιά δεν απολαμβάνουν συχνά την επικοινωνία με τους γονείς τους, έτσι δεν μπορούν να συζητήσουν μαζί τους και να ζητήσουν μια συμβουλή για διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν ή να αισθανθούν την πατρική στοργή και το μητρικό χάδι. Νιώθουν πολύ συχνά μοναξιά, ανασφάλεια και απόρριψη.
Για τη χρήση ηλεκτρονικών συσκευών πώς βλέπετε την κατάσταση;
Aθανασία Ελευθερούλη: Η τηλεόραση εδώ και πολλές δεκαετίες και πιο πρόσφατα τα «έξυπνα» κινητά τηλέφωνα, καθώς και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχουν κατακλύσει την καθημερινότητα και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των παιδιών. Η γειτονιά, για να βγει να παίξει το παιδί δεν υπάρχει γιατί αυτή έχει μεταφερθεί σήμερα στο facebook. Τα παιδιά κάθονται πίσω από μια οθόνη και επικοινωνούν με τους φίλους τους κρυφά ανάμεσα στο διάβασμα. Προτιμούν να παίξουν ηλεκτρονικά παιχνίδια από το να βγούν έξω γιατί τα βρίσκουν πολύ ελκυστικά, εξαιτίας τόσο των γεμάτων ζωντάνια και χρώμα γραφικών τους, όσο και γιατί τους δημιουργούν συνεχώς προκλήσεις στην προσπάθειά τους να ανέβουν επίπεδο ή να ξεπεράσουν εμπόδια στο παιχνίδι που παίζουν.
Οι αρνητικές επιδράσεις της υπερβολικής ενασχόλησης με την «οθόνη» αφορούν διάφορες πτυχές της ζωής τους, όπως η παχυσαρκία, η χαμηλή σωματική δραστηριότητα, η έλλειψη ύπνου, τα μαθησιακά προβλήματα και η επιθετικότητα.
Είναι συνεπώς, εξαιρετικής σημασίας να υπάρχουν κάποια όρια στη χρήση των ηλεκτρονικών μέσων. Όπως είπε η καθηγήτρια οικογενειακών σχέσεων και εφαρμοσμένης διατροφής Jess Haines του Πανεπιστημίου του Guelph «Όπως δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τις λιχουδιές και τα γλυκά ως ανταμοιβή για τα παιδιά, έτσι και τις ηλεκτρονικές συσκευές. Όσο το κάνουμε τόσο πιο ελκυστικά φαίνονται στα παιδιά», «Όταν χρησιμοποιείς το φαγητό σαν βραβείο, κάνεις τα παιδιά να προτιμούν το κέικ από το καρότο. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ηλεκτρονικές συσκευές».
Kυρία Νταβλαμάνου, πείτε μας για τα εργαστήρια που οργανώνετε!
Ε. Νταβλαμάνου: Από το 2012 έως σήμερα, στα εργαστήρια λογοτεχνίας στα οποία είμαι υπεύθυνη, σκοπός μου είναι να φέρω σε επαφή τα παιδιά με τον μαγικό κόσμο του βιβλίου, μέσα από παιγνιώδεις δραστηριότητες. Τα τελευταία δύο χρόνια κάθε πρωινό του Σαββάτου, ξετυλίγουμε με τα παιδιά «Το κουβάρι με τα παραμύθια» και ταξιδεύουμε σε τόπους μαγικούς, παραμυθένιους. Μεταμορφωνόμαστε σε ήρωες παραμυθιών, αφηγούμαστε ιστορίες, χαιρόμαστε, συγκινούμαστε, μαγειρεύουμε, κάνουμε κατασκευές, συμμετέχουμε σε βιβλιοπαρουσιάσεις, γράφουμε δικές μας ιστορίες, με άξονα πάντα την αγάπη μας για το παιδικό βιβλίο. Όλη αυτή η δράση φιλαναγνωσίας πραγματώνεται σε έναν εξίσου μαγικό μέρος, στον φιλόξενο χώρο του ΕλΛα, και γι’ αυτό οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ψυχή του Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης, στην αγαπημένη μου Φωτεινή Φιλίππου, καθώς επίσης και ένα τεράστιο ευχαριστώ στα παιδιά που συμμετέχουν στα εργαστήρια και στους γονείς τους για την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους.
Και δυο λόγια για εσάς! Πώς χαλαρώνετε; Τι αγαπάτε να κάνετε;
Έλενα Νταβλαμάνου:
Η αλήθεια είναι ότι με το σχολείο, τα εργαστήρια λογοτεχνίας, τις βιβλιοπαρουσιάσεις, την αρθογραφία και τις υπόλοιπες δράσεις με τις οποίες γεμίζω την κάθε μου μέρα, δεν μου μένει δυστυχώς ελεύθερος χρόνος. Αυτό που με χαλαρώνει είναι το γράψιμο και το διάβασμα. Όταν όμως θέλω να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου, σε στιγμές που η κούραση και το άγχος μου χτυπάνε καμπανάκι, τότε πηγαίνω βόλτες στη φύση, μαζεύω τα «δώρα της» και τα αξιοποιώ φτιάχνοντας διάφορες κατασκευές. Πιο πολύ όμως αγαπώ τη θάλασσα, όπου πάνω της «ακουμπώ» όσα με βαραίνουν, απολαμβάνοντας την ηρεμία κοντά της.
Αθανασία Ελευθερούλη:
Μου αρέσει να διαβάζω, να ταξιδεύω και να ονειρεύομαι. Αγαπώ πολύ τις βόλτες στην εξοχή και στη θάλασσα, τα ταξίδια μου στη Γαλλία. Λάτρευα και λατρεύω τη θάλασσα και καθώς ο άντρας μου είναι ναυτικός, είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω μαζί του. Ανέκαθεν μου άρεσε να αφηγούμαι παραμύθια, να φτιάχνω ιστορίες για τα γράμματα και τη γραμματική στα γαλλικά ώστε να γίνονται κατανοητά από τα παιδιά. Με τον ερχομό του γιου μου και της ανιψιάς μου αυτό έγινε η καθημερινότητά μου. Προσπαθώ να αφιερώνω τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου στο γιο μου γιατί πιστεύω ότι αν ένας γονιός φροντίσει να αφιερώνει στο παιδί του κάποιες ώρες την ημέρα, όσες μπορεί ανάλογα με το πρόγραμμα της οικογένειας, αλλά να είναι ουσιαστικά μαζί με το παιδί, αυτό μπορεί να ισοσταθμίσει τις ώρες που λείπει. Η φυσική παρουσία από μόνη της δεν λέει και πολλά πράγματα. Αν είσαι μαζί με το παιδί στο σπίτι αλλά όλο ασχολείσαι με τις δουλειές σου ή βλέπεις τηλεόραση ή είσαι στον υπολογιστή, είναι δώρων άδωρον. Η ενασχόληση με δραστηριότητες που απολαμβάνουν και οι δύο δυναμώνει τη σχέση γονιού-παιδιού, την εμπλουτίζει και τη βοηθά να εξελίσσεται.
Λίγα λόγια για τις δύο συγγραφείς:
Η Έλενα Νταβλαμάνου γεννήθηκε και ζει μόνιμα στο Βόλο. Ολοκλήρωσε με υποτροφίες τις σπουδές της στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας με «Άριστα». Ακολούθησαν Μεταπτυχιακές Σπουδές και το 2006 απέκτησε Master στα «Σύγχρονα Περιβάλλοντα Μάθησης και Παραγωγή Διδακτικού Υλικού». Από το 2003 διδάσκει στο Δημοτικό Σχολείο «Saint Joseph» Βόλου και συμμετέχει σε ερευνητικά προγράμματα, σε συνέδρια με ανακοινώσεις, ενώ έχει παρακολουθήσει δεκάδες σεμινάρια και ημερίδες στον τομέα της εκπαίδευσης, της ψυχολογίας και της λογοτεχνίας. Πραγματοποιεί βιωματικά σεμινάρια σε εκπαιδευτικούς, ως επιμορφώτρια, σε συνεργασία με την Α/Βάθμια Εκπαίδευση Μαγνησίας και τον ΠΑ.ΣΥ.ΚΑ.ΓΑ (Πανελλήνιο Σύλλογο Καθηγητών Γαλλικής Γλώσσας). Από το 2014 αρθρογραφεί στον τοπικό τύπο και σε ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά για θέματα που αφορούν στην Παιδαγωγική και στην Λογοτεχνία, με παρουσιάσεις παιδικών – εφηβικών βιβλίων και συνεντεύξεις συγγραφέων του χώρου. Είναι υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων στην Κιθαριστική Ορχήστρα Βόλου Junior και στο νεοσύστατο Μουσείο Κιθάρας καθώς επίσης είναι μέλος του ΚεΒιΜαΣυ (Κέντρου Βιβλίου Μαγνησιωτών Συγγραφέων). Από το 2012 έως σήμερα, στα εργαστήριά της, φέρνει σε επαφή τα παιδιά με τον μαγικό κόσμο του βιβλίου, μέσα από παιγνιώδεις δραστηριότητες. Η αδυναμία της στα παιδιά και τα παραμύθια την οδήγησε στο πρώτο της συγγραφικό εγχείρημα με τον τίτλο «Μπορώ και χωρίς αυτά» από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ. «Το αγόρι από τον κόσμο των χρωμάτων» είναι το δεύτερο βιβλίο της από την ΗΡΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.
Η Αθανασία Ελευθερούλη γεννήθηκε και ζει μόνιμα στο Βόλο. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, με ειδίκευση στη Διδακτική στο Τμήμα Γαλλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Stendhal Grenoble 3 στη Γαλλία με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.). Από το 1995 διδάσκει στο Δημοτικό Σχολείο «Άγιος Ιωσήφ» Βόλου και έχει συμμετάσχει σε συνέδρια και ημερίδες με ανακοινώσεις, ενώ έχει παρακολουθήσει δεκάδες σεμινάρια και ημερίδες. Πραγματοποίησε βιωματικά σεμινάρια σε εκπαιδευτικούς γαλλικής γλώσσας, ως επιμορφώτρια σε συνεργασία με τον Π.Α.Σ.Υ.Κ.Α.Γ.Α. ρθρογράφησε στο περιοδικό Horizons Francophones για θέματα που αφορούν στην Παιδαγωγική και στη Διδακτική. Πήρε 3 φορές υποτροφία από τη Γαλλική κυβέρνηση για εξειδίκευση στη διδασκαλία, μεθοδολογία και διδακτική της γαλλικής γλώσσας ως ξένη και είναι πιστοποιημένη εξετάστρια από το γαλλικό υπουργείο παιδείας για τα πτυχία DELF/ DALF.
Τιμήστε μας με ένα like στη σελίδα μας στο facebook parents24.gr – 24 ώρες γονείς
και στην προσωπική μου Αργυρώ Μουντάκη
