Οικογένεια
Οι όμορφοι γάμοι, όμορφα καίγονται…
Γράφει η Μαριέττα Κόντου, Ψυχολόγος- Συστημική Θεραπεύτρια Ζεύγους και Οικογένειας- Δρ Κοινωνικής Ψυχολογίας
Πάντα μου πίστευα πως ο απολογισμός ενός γάμου που τελειώνει, όλα τα «άξιζε» ή «δεν άξιζε» που του αναλογούν, μαζί με τα «γιατί» και τα «αν» που σχεδόν πάντα τον συνοδεύουν (σαν αυτόνομες υπαρξιακές οντότητες μνήμης, ανάμνησης, υπενθύμισης και αποχαιρετισμού), έχει να κάνει με την ποιότητα του τέλους, του αποχαιρετισμού που το ζευγάρι επέλεξε να δώσει. Κοινώς, έχει να κάνει με το είδος και το χρώμα της τελείας που βάζει. Και όταν σε αυτά τα χρόνια της κοινής-ευτυχισμένης ή μη- ζωής γεννήθηκαν παιδιά, τότε το είδος και η ποιότητα του αποχωρισμού παίρνει άλλο νόημα, για όλους. Κυρίως όμως για τα παιδιά.
Είναι που οι βαθιά ριζωμένες ανάγκες τους και η αρχέγονη πληροφορία που κουβαλάνε μέσα τους, τους ψιθυρίζουν στ’ αυτί πως γεννήθηκαν από αγάπη και αδιαπραγμάτευτο έρωτα του μπαμπά και της μαμάς.
Στα μάτια τους, μόνο ως ζευγάρι μπορούν να τους δουν, συμπλήρωμα και προέκταση ο ένας του άλλου και είναι αυτή η εικόνα και η αίσθηση, που τα θρέφει με ασφάλεια και βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε καλά εκεί έξω, όσο οι πανίσχυροι γονείς-Θεοί που κρατάνε σκήπτρα και κεραυνούς στα χέρια, είναι μαζί συνασπισμένοι. Κι όταν το παραμύθι παίρνει τέλος και για πρώτη φορά μαθαίνουν πως ίσως η αγάπη δεν είναι παντοτινή, τότε είναι που η φωνή μέσα τους , αυτή που τους ψιθύριζε πως όλα θα πάνε καλά όσο η μαμά και ο μπαμπάς είναι ενωμένοι, σταματά. Και περιμένει το παιδί. Περιμένει λόγια παρηγοριάς, αγάπης, καθησυχασμού, λόγια που θα του επιβεβαιώσουν πως η αγάπη τους για κείνο δεν αλλάζει, πως αντίθετα μεγαλώνει, πως δεν φταίει αν εκείνοι πήραν άλλους δρόμους και κυρίως πως στην πορεία αυτής της νέας και τρομαχτικής-στην αρχή-διαδρομής κανείς από τους δυο δεν θα φύγει από τη ζωή του. Αλλά και όχι μόνο…
Δικαιούται, αδιαπραγμάτευτα, να κρατήσει ως κληρονομιά και προίκα του, την αίσθηση και τη βαθιά ασφάλεια και σιγουριά ότι οι γονείς του κάποτε αγαπήθηκαν. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει κανείς να του το κλέψει.
Ένας ωραίος γάμος, με σεβασμό στη διαδρομή που έκανε και μέχρι εκεί που έφτασε, έχει και ένα αντάξιό του τέλος, ένα τέλος χωρίς κανιβαλισμούς, χωρίς προσβολές, χωρίς απωθημένα, χωρίς εντάσεις που στα αυτιά των παιδιών ακούγονται σαν πολεμικές ιαχές και τα κάνουν να θέλουν να κλείσουνε τα αυτιά και να ευχηθούν αυτό να τελειώσει γρήγορα. Ένας ωραίος γάμος, σέβεται την αρχή, τη διαδρομή και το τέλος του, με αυτή τη σειρά και με την ίδια αξία.
Και τα παιδιά έχουν εκείνη τη μαγική ευφυΐα και συχνά ωριμότητα-που στερούνται οι ενήλικες- να κατανοήσουν, ότι αυτό το τέλος είναι για καλό, δεν καταργεί την αγάπη, δεν την ακυρώνει, την κρατά ενθύμιο και υπενθύμιση ότι όχι και πολύ σπάνια αυτή αλλάζει μορφή αλλά όχι και «σπίτι». Παραμένει στις καρδιές των γονιών που εξακολουθούν μαζί να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, έστω και από διαφορετικά σπιτικά και γιγαντώνεται η εκτίμηση και η ευγνωμοσύνη για τα χρόνια που πέρασαν μαζί (και όχι έχασαν) και τους προίκισαν με τη χαρά να ανατρέφουν παιδιά και να μαθαίνουν από αυτά.
Και ναι, οι χρόνοι που περνά ο καθένας μαζί τους αλλάζουν, και οι συνήθειες συχνά αλλάζουν, οι ρουτίνες, οι κοινές διακοπές, οι κοινές γιορτές και οι βραδυνές καληνύχτες που πια λέγονται χωριστά. Και ναι όλα αυτά έχουν μέσα τους λύπη, όπως όλες οι τελείες κρύβουν μέσα τους μια μικρή μελαγχολία. Όμως, είναι το πλαίσιο που αλλάζει και όχι η ουσία.
Οι ίδιοι άνθρωποι, λίγο πιο σοφοί ή λίγο πιο πληγωμένοι, με μια μοναδική ωστόσο ευκαιρία να μη χάνουν λεπτό από τις στιγμές που τους δίνονται με τα παιδιά τους που να μην τους αποδεικνύουν ότι είναι αντάξιοί τους γονείς, γονείς που μπορούν τα παιδιά τους να είναι περήφανα γι’ αυτούς…
