Αργυρώ Μουντάκη
Παίζουν τα κορίτσια ποδόσφαιρο;
Γράφει η Αργυρώ Μουντάκη
Ρόζα η ωραία θυμωμένη
Κείμενο: Κώστας Μάγος
Εικονογράφηση: Σοφία Παπαδοπούλου
Μεταίχμιο, 2016
“Στα κορίτσια που αγαπάνε το ποδόσφαιρο
και στα αγόρια που δεν το αγαπάνε.
Στα αγόρια που αγαπάνε το ποδόσφαιρο
και στα κορίτσια που δεν το αγαπάνε.”
Κώστας Μάγος
Με αυτήν την αφιέρωση ξεκινάει το βιβλίο του αγαπημένου συγγραφέα Κώστα Μάγου “Ρόζα η ωραία θυμωμένη” πλαισιωμένο από μία ωραία ροζ εικονογράφηση, μάλλον για “αντιπερισπασμό”, και από μία ωραία φροντισμένη έκδοση. Ο Κώστας Μάγος είναι αγαπημένος και ξεχωριστός συγγραφέας καθώς συνδυάζει σε όλα τα βιβλία του το παιδαγωγικό μήνυμα αλλά πάντα μέσα από μια διασκεδαστική, χαρούμενη και κατάλληλη για παιδιά ιστορία. Συνιστώ όλα τα βιβλία του. Είναι διαμαντάκια της παιδικής λογοτεχνίας. Εξάλλου έχει και το επιστημονικό αλλά και το συναισθηματικό υπόβαθρο της ενσυναίσθησης για να γράφει τόσο καλά. Αν δεν τον έχετε ανακαλύψει -πράγμα πιθανόν λόγω της σεμνότητάς του- καιρός είναι!
Η Ρόζα αγαπάει τα αγορίστικα: Της αρέσει να φοράει μόνο παντελόνια, δεν της αρέσουν τα φουστάνια, δεν παίζει κοριτσίστικα παιχνίδια, αγαπάει πολύ το ποδόσφαιρο, θέλει να παίζει με τον αδερφό της τον Πέτρο αυτοκινητάκια, αλλά εκείνος δεν την αφήνει. Όμως κανείς δεν την καταλαβαίνει. “Αν παίζεις ποδόσφαιρο θα κάνεις πόδια σαν αγοριού, λέει ο μπαμπάς της”, “τα αυτοκινητάκια είναι παιχνίδι για αγόρια” λέει ο αδερφός της. Η δασκάλα της γυμναστικής δεν την αφήνει να παίξει ποδόσφαιρο με τα αγόρια, η κολλητή της θέλει να της πάρει μια ηλεκτρική σκούπα – παιχνίδι, μα η Ρόζα θέλει μπάλα.
Η Ρόζα βρίσκει μια μέρα στο πάρκο την Ντρίτα, από την Αλβανία, η οποία κι εκείνη αγαπάει το ποδόσφαιρο. Και τα δυο κορίτσια αποφασίζουν να οργανώσουν έναν αγώνα ποδοσφαίρου μόνο για κορίτσια στο πάρκο της γειτονιάς. Θα έχει άραγε ανταπόκριση και αποδοχή;
Ο Κώστας Μάγος, που έχει ασχοληθεί επιστημονικά εις βάθος με την διαφορετικότητα και “τον άλλο” μας παρουσιάζει εδώ μια ιστορία εσωτερικής διαφορετικότητας και στερεοτύπων, που παρόλη την μικρή σημαντικότητά τους όμως δεν λένε να απαλοιφθούν από την κοινωνία μας. Πόσο πολύ “κοστίζει” σε όλους, γονείς, εκπαιδευτικούς, συγγενείς και φίλους να αποδεχτούν ένα παιδί με διαφορετικές μη στερεοτυπικές προτιμήσεις φύλου στο παιχνίδι και στην ενδυμασία; Τι φοβούνται τελικά όλοι; Ότι δεν θα επιτελέσει τον ρόλο του φύλου του ως ενήλικας;
Ένα παραμύθι για μια άλλη λοιπόν, “εσωτερική” θα έλεγα εγώ διαφορετικότητα, ένα βιβλίο που το θαύμασα για την εύστοχη και όμορφη παρουσίαση αυτής της τόσο καθημερινής ιστορίας, μιας ιστορίας που την βλέπουμε συχνά τόσο οι εκπαιδευτικοί όσο και οι γονείς να επαναλαμβάνεται συχνά και να διαιωνίζεται μέσα σε στερεοτυπικά πρότυπα μιας άλλης εποχής. Είθε να πιάσει τόπο στις ψυχές όλων και αυτό το παραμύθι σου Κώστα Μάγο! Με πάντα στην καρδιά μου λατρεμένο το “Ο Τζικιτζίκ, ο Κρικικρίκ… και η παράξενη χορωδία του δάσους” σου, που το ακούμε συνέχεια και στο αυτοκίνητο στις διαδρομές μας!
