Ιστορίες
Κοπελιά! Φίλα τον λίγο…
Γράφει η Φωτεινή Βασιλείου*
Σε κεντρικό δρόμο της πόλη μου, το μεσημέρι, επιστρέφοντας σπίτι μου συναντώ έναν γνωστό μου και στέκομαι να μιλήσουμε λιγάκι στο πόδι.
– Τι κάνεις Φωτεινή; όλα καλά με τη σχολή σου;
– Κώστα, έχω κάνει αίτηση για μετεγγραφή και περιμένω…
Εκείνη την ώρα σταματάει ένας γνωστός δικός του πάνω σε μηχανή.
– Εεεεεπ Κώστα! Πάλι με ωραίες γυναίκες μιλάς; Θα τα πω όλα στη γυναίκα… (γελάει μόνος του και συνεχίζει) κάτσε τώρα θα σε βγάλω φωτογραφία με το κινητό… Κοπελιά! Φίλα τον λίγο… (πάλι γελάει μόνος του)
Περνάνε κάποια δευτερόλεπτα που τον κοιτάζω ανέκφραστη και το μυαλό μου προσπαθεί να βρει κάτι να του απαντήσει. Τίποτα. Εγκεφαλικά νεκρή.
Τελικά γυρίζω το κεφάλι μου σε μια εισπνοή και απευθύνομαι στον Κώστα.
– Εγώ θα προσποιηθώ πως δεν υπάρχει, αν θες κανε κι εσύ το ίδιο.
Και ο Κώστας το έκανε…
Και ο άλλος τόσο μα τόσο διακριτικά απλά εξαφανίστηκε…
*Η Φωτεινή Βασιλείου είναι συγγραφέας
