Η κάμπια που δεν έγινε ποτέ πεταλούδα…

Κάποιος, κάποτε, βρήκε το κουκούλι μιας πεταλούδας.

Μια μέρα, παρουσιάστηκε ένα μικρό άνοιγμα στο κουκούλι. Ο άνθρωπος κάθισε και παρατηρούσε την πεταλούδα για αρκετές ώρες, καθώς εκείνη αγωνιζόταν να περάσει το σώμα της μέσα από την μικρή τρύπα. Κάποια στιγμή φάνηκε ανήμπορη να προχωρήσει άλλο.

Έτσι ο άνθρωπος αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Με ένα ψαλίδι, έκοψε το υπόλοιπο κομμάτι του κουκουλιού. Η πεταλούδα πρόβαλε εύκολα, αλλά είχε πρησμένο σώμα και μαραμένα φτερά. Ο άνθρωπος συνέχισε να παρατηρεί την πεταλούδα, γιατί περίμενε ότι τα φτερά της θα μεγάλωναν και θα άπλωναν για να στηρίξουν το σώμα της, το οποίο θα ξεπρηζόταν σιγά – σιγά.
Κάτι τέτοιο, όμως, δεν έγινε.

Αντίθετα, η πεταλούδα πέρασε την υπόλοιπη ζωή της σέρνοντας το πρησμένο της σώμα και έχοντας μαραμένα φτερά. Ποτέ δεν μπόρεσε να πετάξει.

Αυτό που ο άνθρωπος, με την καλοσύνη και την βιασύνη του δεν κατάλαβε, ήταν πως ο αγώνας για να βγει η πεταλούδα από το άνοιγμα, ήταν ο τρόπος με τον οποίο διοχετευόταν υγρό από το σώμα της προς τα φτερά, ούτως ώστε να είναι έτοιμη να πετάξει μόλις ελευθερωθεί από το κουκούλι.

Αυτό που στα μάτια μας φαντάζει αγώνας, πάλη, δυσκολία, εμπόδιο, δεν είναι παρά η διαδικασία της ζωής να μας δυναμώσει ώστε να μπορέσουμε να ανοίξουμε τα φτερά μας και να εκφράσουμε ο καθένας την μοναδικότητα του σε αυτή την ζωή. Αυτό που φαντάζει ως βοήθεια από τους άλλους κάποιες φορές δεν είναι παρά μια αποφυγή να δυναμώσουμε και να πιστέψουμε στον εαυτό μας.

Η αυτοπεποίθηση και η εμπιστοσύνη στο εαυτό έρχονται καθώς αποφασίζουμε να ασκήσουμε την δύναμη της θέλησης και μέσα από μικρές ή μεγάλες συνειδητές επιλογές να δράσουμε ενάντια στην βαρύτητα των «γνώριμων παλιών συνηθειών» και να πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας.

Η κάμπια, όπως και κάθε άνθρωπος, χρειάζεται να σπάσει το κουκούλι της μόνη της, σεβόμενοι οι υπόλοιποι τους ρυθμούς του άλλου, χωρίς να τους παραβιάζουν. Μερικές φορές, οι δυσκολίες είναι ακριβώς αυτό που έχουμε ανάγκη στη ζωή μας. Αν διασχίζαμε τη ζωή χωρίς εμπόδια, δεν θα αποκτούσαμε τη δύναμη που δικαιούμαστε.

Δεν θα πετούσαμε ποτέ…