“Τα χέγια” της Ζωρζ Σαρή

Τα Χέγια

Ζωρζ Σαρή
Πατάκης, 2014

Η Ζωρζ Σάρη σ’ ένα από τα βιβλία της με θέση και άποψη στα πολιτικά πράγματα της χώρας, ειδικότερα για μια περίοδο πολύ δύσκολη για την Ελλάδα, τη χούντα και τη μεταπολιτευτική περίοδο.

Σε δομικό επίπεδο στα «Χέγια» η Ζωρζ Σαρή επιλέγει –όχι τυχαία- την τριτοπρόσωπη αφήγηση καθώς επιδιώκει να δώσει την αποστασιοποιημένη περιγραφή του «τρίτου» για τα πρόσωπα και τα γεγονότα. Τα τέσσερα κεφάλαια του βιβλίου έχουν διαφορετική δομή και οπτική το κάθε ένα. Το πρώτο είναι μεγάλο και αφηγηματικό, το δεύτερο ημερολογιακό με αναδρομή στο μακρύ παρελθόν, το τρίτο πάλι ημερολογιακό αλλά με αναδρομή-παραλληλία με το πρώτο κεφάλαιο όμως από την οπτική άλλου ήρωα, και το τρίτο ξανά αφηγηματικό αλλά σύντομο, με το χαρακτηριστικό ότι κλείνει κυκλικά την ιστορία και καλύπτει κάθε κενό και απορία που έχει δημιουργηθεί για την ιστορία. Μία εκπληκτικά ενδιαφέρουσα δομή που κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση και κορυφώνεται στο τέλος.

Η έφηβη Μάτα έχοντας αμυδρές αναμνήσεις από μια γυναικεία μορφή στα πρώτα χρόνια της ζωής της αναρωτιέται ποια είναι αυτή η γυναίκα, ενώ υποψιάζεται τους δικούς της ότι της λένε ψέματα για τη μητέρα της ότι δήθεν πέθανε στη γέννα. Ένα ντόμινο γεγονότων και καταστάσεων, στις οποίες οικειοθελώς θα εμπλακεί, θα την οδηγήσουν στην αλήθεια, μια αλήθεια που για να την διαχειριστεί θα πρέπει να περάσει από τα όρια του θάρρους και της επανάστασης στην αποδοχή και τον συμβιβασμό.

Η Ζωρζ Σαρή πιο αληθινή από ποτέ κριτικάροντας έμμεσα ακόμη και τον ίδιο της τον εαυτό, καυτηριάζοντας τη στάση πολλών ηθοποιών που έκαναν παθητική αντίσταση κατά την περίοδο της χούντας με το να μην παίζουν σε θεατρικές παραστάσεις, μιλάει για τους άλλους, όχι πλέον για τους επαναστάτες όπως συνήθως έκανε, αλλά για εκείνους που απλώς συνέχισαν τη ζωή τους προσπαθώντας όσο βαθειά κι αν ήταν μέσα στο κρατικό σύστημα να διατηρήσουν την ακεραιότητά τους και ει δυνατόν την αξιοπρέπειά τους, με στόχο την επιβίωση τη δική τους και της οικογένειάς τους.

Πρόκειται για την διαφορετική ματιά, πολιτική σίγουρα, αλλά με την έννοια της συγκατάνευσης στον άνθρωπο που δεν είχε το θάρρος ή το όραμα να αντισταθεί, στον άνθρωπο που είναι απλώς άνθρωπος.

Ένα κείμενο βαθειάς ενσυναίσθησης για το παρελθόν που σημάδεψε την Ελλάδα, για κάθε Έλληνα, που αντιστάθηκε, που απείχε, που δυστυχώς συμμάχησε.

Σχολιάστε εδώ!