Μιλώντας στα παιδιά για τις πρόσφατες πυρκαγιές

Ο συνεργάτης του parents24.gr παιδοψυχολόγος, εκπαιδευτικός και συγγραφέας Γιώργος Μπουμπούσης μας δίνει σημαντικές οδηγίες για να διαχειριστούμε το πένθος και την απώλεια που ζούμε ως χώρα και πως να μιλήσουμε γι’ αυτό στα παιδιά μας δίχως να τα τρομάζουμε και πανικοβάλουμε. 

Γράφει ο Γιώργος Μπουμπούσης

Η χώρα μας εδώ και μερικά εικοσιτετράωρα πενθεί. Και το πένθος  για  πολλούς θα το διαδεχτεί μία κατάσταση σοβαρού μετατραυματικού στρες.  Οι συγκλονιστικές εικόνες και οι ιστορίες ανθρώπων που έζησαν τον εφιάλτη των πυρκαγιών, αποτυπώθηκαν μέσα μας επηρεάζοντας συνειδητές και ασυνείδητες ψυχικές διεργασίες.

Μέσα σε όλο αυτό τον θρήνο έχουμε υποχρέωση ως ενήλικες να προφυλάξουμε τα παιδιά δίπλα μας από την έκθεση σε ερεθίσματα που δημιουργούν απόγνωση, ανασφάλεια, άγχος και έντονη θλίψη. Όσο κι αν δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε τα δικά μας δυσάρεστα συναισθήματα, τη δική μας στενοχώρια και πόνο για ό,τι έχει συμβεί, πρέπει η μετάδοση της είδησης στα παιδιά μας να βρει το λεπτό σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην αλήθεια και το αίσθημα της ελπίδας και της συνέχειας.

Μερικές από τις ενέργειές μας προς αυτήν την κατεύθυνση θα μπορούσαν να είναι και οι παρακάτω:

• Δεν επιτρέπουμε στα παιδιά την πρόσβαση σε ανεξέλεγκτη οπτική και ακουστική πληροφόρηση. Αυτό σημαίνει ότι περιορίζουμε την έκθεση σε ειδήσεις που ενδέχεται να τα τρομάξουν ή να τα στρεσάρουν, ελέγχοντας την ποιότητα και την ποσότητά τους.
• Συζητάμε μαζί τους χωρίς να περιγράφουμε αναλυτικά τα πάντα. Εστιάζουμε στο κυρίαρχο γεγονός που είναι η φωτιά και η καταστροφή που προκάλεσε γύρω της.
• Σε περίπτωση που μας ζητηθεί πληροφόρηση για τα ανθρώπινα θύματα το κάνουμε με προσοχή ρίχνοντας το βάρος όμως σε εκείνους που σώθηκαν. «Ναι, υπήρξαν άνθρωποι που δεν τα κατάφεραν. Όμως οι περισσότεροι μπόρεσαν και γλίτωσαν τη φωτιά. Κάποιοι επίσης είναι στα νοσοκομεία και οι γιατροί τους βοηθούν να γίνουν τελείως καλά.»
• Αναφερόμαστε στις δράσεις των υπευθύνων για τον περιορισμό της φωτιάς (αεροπλάνα, πυροσβέστες, ειδικές ομάδες αντιμετώπισης κρίσεων, λιμενικό, ευρωπαϊκή βοήθεια κτλ). Αυτό δίνει στα παιδιά ένα αίσθημα ασφάλειας .
• Συζητάμε για πράγματα που θα γίνουν μετά ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση (οικονομική βοήθεια, νέα δέντρα, ψυχολογική υποστήριξη ανθρώπων κτλ)
• Ρωτάμε τα παιδιά πώς θα ήθελαν να βοηθήσουν τα ίδια. Τους προτείνουμε τρόπους: να προσφέρουμε φαγητό, ρούχα, φάρμακα σε κάποιο κέντρο συλλογής υλικού, να στείλουμε οικονομική βοήθεια, να φυτέψουμε νέα δέντρα όταν έρθει η ώρα κτλ
• Διασφαλίζουμε τη συνέχιση της ρουτίνας τους όπως το απογευματινό μπάνιο τους στη θάλασσα, μια βόλτα με το ποδήλατο, τη συνέχιση μιας αθλητικής δραστηριότητας κτλ
• Ελέγχουμε τα δικά μας έντονα συναισθήματα. Δεν εμποδίζουμε τη λύπη, το θυμό μας, τη στενοχώρια μας να εκδηλωθούν, όμως είμαστε προσεχτικοί στην ένταση του δυσάρεστου συναισθήματος μπροστά σε ένα μικρό παιδί.
• Αποφεύγουμε την κινδυνολογία και τις δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον π.χ. « Τώρα είμαστε οι επόμενοι με τόσο πράσινο γύρω μας», « Στην Ελλάδα δεν αλλάζει τίποτα. Πάλι τα ίδια θα γίνουν σε μερικά χρόνια» κτλ
• Συζητάμε μαζί τους τι μπορούμε να κάνουμε σε επίπεδο πρόληψης για να απομακρύνουμε την πιθανότητα εκδήλωσης μιας πυρκαγιάς (π.χ. να καθαρίσουμε τους γύρω υπαίθριους χώρους από πεταμένα σκουπίδια, να μην πετάμε εύφλεκτα υλικά κάτω, να ενημερώσουμε τον δήμο για οικόπεδα με ξερόχορτα, να ειδοποιήσουμε την πυροσβεστική αν δούμε κάπου καπνό κτλ)

Μέσα σε ένα κλίμα πολύ δύσκολο συναισθηματικά για όλους μας, είναι υποχρέωσή μας τα παιδιά να συνεχίσουν να χαμογελούν. Είναι υποχρέωσή μας τα παιδιά να γίνουν καλύτεροι ενήλικες από εμάς. Οι καταστροφικές πυρκαγιές ας μην κάψουν την ελπίδα μέσα τους…

Μπουμπούσης Γιώργος

Παιδοψυχολόγος – Εκπαιδευτικός

MSC Σχολικής Ψυχολογίας

Facebook page parents24.gr: https://www.facebook.com/parents24.gr/

Σχολιάστε εδώ!